Brawo Pani Magdaleno!

Szczegóły

Utworzono: środa, 18, wrzesień 2019 00:16

seba

Odsłony: 80

Wągrowczanka MAGDALENA PRZESŁAWSKA, oprócz wielu zadań zawodowych, ma swoje ulubione - biegi.

I to te na dłuższych dystansach. Magdalena Przesławska ostatnio wystartowała w półmaratonie rozgrywanym w ramach 42. Biegu Lechitów, który zalicza się do Korony Polskich Półmaratonów. Po raz 42. z Małego Skansenu w Ostrowie Lednickim wystartował Bieg Lechitów. Biegacze i biegaczki mieli do pokonania ponad 21 km by dotrzeć na metę znajdującą się na Placu Świętego Wojciecha w Gnieźnie.(...)

Bez sportu i ruchu to ja nie mogę żyć

Szczegóły

Utworzono: środa, 11, wrzesień 2019 11:02

Zbigniew Grabowski

Odsłony: 88

Twarzą w twarz z TOMASZEM BIEGUNEM (ur. 1954 r.) o miłości do sportu, gór i jazdy na rowerze, rozmawia Zbigniew Grabowski.

Twoi rodzice to górale. Ty urodziłeś się już w Wągrowcu...
- Moja rodzina pochodzi z Rajczy, czyli miejscowości u podnóża Beskidu Żywieckiego. Tu urodził się też dość znany swego czasu biegacz narciarski Maciej Kreczmar. W poszukiwaniu swojego miejsca do życia rodzice przybyli jednak do powiatu wągrowieckiego. Mieszkaliśmy przez jakiś czas w Grylewie, tam ukończyłem też szkołę podstawową. Urodziłem się jednak w Wągrowcu.
Wspominasz tu znanego biegacza narciarskiego, ale to Ty masz na swoje nazwisko Biegun...
- Ha, ha, no tak. I trochę w życiu też pobiegałem. Zaś to moje bieganie rozpoczęło się tak naprawdę dopiero w Zasadniczej Szkole Rolniczej w Gołańczy. Tam mieliśmy nauczyciela wychowania fizycznego i trenera w jednej osobie Jana Czernyhowskiego, który zaszczepił w nas tę pasję. Najpierw to biliśmy swoje rekordy życiowe, a później też rekordy szkoły, jeżdżąc po całej Wielkopolsce po różnych zawodach, spartakiadach czy też igrzyskach. Kombinat PGR w Gołańczy wypożyczał szkole autobus, a nauczyciele, nie patrząc na pieniądze, jeździli z nami w soboty i niedziele na te zawody. Jak przyszedł sezon, to praktycznie co tydzień bywaliśmy na jakichś zawodach sportowych. (...)

WIĘCEJ W ŚRODOWYM WYDANIU GŁOSU NR 37 Z 11 WRZEŚNIA 2019 R.

Niczego nie musimy się wstydzić

Szczegóły

Utworzono: wtorek, 27, sierpień 2019 20:09

Franciszek S.

Odsłony: 933

NATASZA i JAROSŁAW BARONOWIE są ludźmi, którzy potrafią sobie poradzić z największymi przeciwnościami losu.

Natasza Baron, to wieloletnia przewodnicząca Koła Gospodyń Wiejskich w Konarach. Troska o zdrowie zmusiła ją do rezygnacji z funkcji, ale nie do zaprzestania działalności. Urokliwa kobieta jest mamą trójki dzieci, żoną ambitnego rolnika, a ostatnio wyróżniona została rolą starościny powiatowo - gminnych i diecezjalnych dożynek w Gołańczy. Jest także członkiem rady rodziców w szkole, w której uczą się ich dzieci i ciągle angażuje się przy organizacji życia szkoły.

TAK ZWYCZAJNIE
Szesnastoletnia Natasza siedziała sobie z koleżanką na ławce w Potulinie, gdzie mieszkała i spędzały czas na dziewczęcych pogaduszkach. Nieopodal zatrzymał się na ich widok starszy o trzy lata Jarosław, który podróżował z kolegą.
- Nie miał wtedy odwagi zagadnąć mnie - śmieje się pani Natasza.
Jak się okazało - przyszły mąż pochodzi z Konar, wsi oddalonej od Potulina o kilkanaście kilometrów. Tam jego rodzice: Danuta i Stanisław prowadzili duże gospodarstwo rolne. Dziewczyna nie jest z gospodarstwa, chociaż jej mama Eleonora była córką rolnika. Tata Mirosław nie parał się rolnictwem
Rodzice Jarosława uprawiali wtedy 53 ha, a z hodowli trafiało na rynek 600-650 tuczników. Chłopak chciał zostać następcą w gospodarstwie. Ma dwie młodsze siostry, ale rodzice zaplanowali dziewczynom inny los. Jarosław ukończył Technikum Mechanizacji Rolnictwa w Gołańczy i to jakby było zwieńczeniem jego postanowienia o pozostaniu na gospodarstwie. (...)

WIĘCEJ W ŚRODOWYM WYDANIU GŁOSU NR 35 Z 28 SIERPNIA 2019 R.

Harcmistrz Józef Kubicki

Szczegóły

Utworzono: wtorek, 20, sierpień 2019 21:39

Hm. Jadwiga Mianowska

Odsłony: 144

Prezentujemy kolejną sylwetkę zasłużonego dla harcerstwa mieszkańca Wągrowca.

Józef Kubicki urodził się 18 marca 1929 r. w Gnieźnie. Był najstarszym synem Doroty i Franciszka Kubickich. Miał dwóch braci: Jana - księdza i Mariana, który należał do harcerstwa i część życia pracował w Głównej Kwaterze ZHP. Wojna przerwała dzieciństwo i naukę w szkole powszechnej, a Niemcy zatrudnili go do pracy w charakterze gońca. Wiosną 1943 r. podczas ulicznej łapanki trafił w ręce gestapo. Przez rok rodzice nie mieli od syna żadnych wieści i żyli w przekonaniu, że zginął. Na początku 1944 r. do domu rodzinnego przyszła od Józefa wiadomość z miejscowości Dormagen. Okazało się, że piętnastoletni Józef zmieniał miejsca pobytu, z Dormagen przeniesiono go do Dortmundu, a po kilku miesiącach do Kolonii, gdzie pracował w Zakładach Kruppa, tam też doczekał końca wojny.
Polacy, którzy przyszli na te tereny wraz z aliantami, utworzyli Polski Ośrodek Szkoleniowy im. Władysława Sikorskiego w Lippstadt, który zajmował się między innymi edukacją różnego stopnia. Jak wiele innych polskich dzieci trafił do ośrodka Józef Kubicki. Przez rok chodził do szkoły, jak również należał do drużyny skautowskiej, gdzie poznał idee wychowawcze Baden Powella. Tym ideom zawartym w książeczce twórcy skautingu pt. „Skauting dla chłopców” pozostał wierny do końca życia.
POWRÓT
W czerwcu 1946 r. powrócił do Wągrowca i 1 września rozpoczął naukę w miejscowym Liceum Pedagogicznym, które ukończył w 1949 r. Jako świeżo upieczony nauczyciel został skierowany do pracy w Szkole Podstawowej nr 1 w Wągrowcu. (...)

WIĘCEJ W ŚRODOWYM WYDANIU GŁOSU NR 34 Z 21 SIERPNIA 2019 R.

Dh Kazimierz Wyrembek, ps. „Jadwiga”

Szczegóły

Utworzono: poniedziałek, 19, sierpień 2019 11:16

Jadwiga Mianowska

Odsłony: 94

W związku z obchodami stulecia wągrowieckiego harcerstwa publikujemy na łamach Głosu Wągrowieckiego sylwetki harcerzy, którzy tworzyli historie tych stu lat.

Urodził się 16 grudnia 1919 roku w rodzinie robotniczej Wojciecha i Pelagii (z domu Karczewska) Wyrembków. Mieszkali w Wągrowcu przy ulicy Piaskowej 13 (obecnie 21). Kazimierz miał czworo rodzeństwa: braci Czesława, Franciszka i Teofila oraz siostrę Janinę.

CODZIENNOŚĆ
Matka nie pracowała, zajmowała się dziećmi, a ojciec zatrudniony był w Rgielsku i w 1933 r. stracił pracę. W tym czasie Kazimierz był w trzeciej klasie gimnazjum. Zrezygnował z nauki i podjął pracę jako goniec w biurze adwokackim Stanisława Wrzyszczyńskiego w Wągrowcu, gdzie pracował do wybuchu wojny. W ten sposób pomagał utrzymać siedmioosobową rodzinę.
Od początku okupacji hitlerowskiej do 1941 r. pracował jako robotnik przy budowie szosy w Rudniczu, a po zakończeniu robót został zatrudniony w Hurtowni Środków Piorących firmy J. Ganz w Wągrowcu i pracował do momentu aresztowania.

REPRESJE
8 sierpnia 1944 r. na terenie Wągrowca doszło do masowego aresztowania członków ruchu oporu, wśród nich był Kazimierz Wyrembek. Wszyscy zostali przewiezieni do siedziby gestapo w Poznaniu (były Dom Żołnierza), a po przesłuchaniach przewieziono ich do Żabikowa. (...)

WIĘCEJ W ŚRODOWYM WYDANIU GŁOSU NR 33 Z 14 SIERPNIA 2019 R.

Łakomy na zaszczyty nie jestem

Szczegóły

Utworzono: środa, 07, sierpień 2019 09:48

seba

Odsłony: 188

Twarzą w twarz z MARIANEM ŁAKOMYM (rocznik 1954), byłym długoletnim zawodnikiem Zamku Gołańcz, gospodarzem obiektów stadionowych od ponad 25 lat, człowiekiem, dla którego klub Zamek wciąż jest jego drugim domem stanął Zbigniew Grabowski.

Całe Twoje dotychczasowe życie kręciło się wokół piłki nożnej. Co o tym zadecydowało?
- Mieszkałem na rynku w Gołańczy. Nasze podwórko graniczyło zaś ze starym boiskiem, które było wtedy w bliskości dzisiejszego Gołanieckiego Ośrodka Kultury, a koledzy z jednego budynku: Stanisław Łukaszewski, bracia Ireneusz i Zbigniew Biskupscy czy też mój brat Ryszard, grali już wtedy w Zamku. Ja byłem z nich najmłodszy, ale też chciałem grać w piłkę. Stąd ci, z którymi przyszło mi później grać byli ode mnie o kilka lat starsi. Zdzisław Zieliński, Zenon Dawidowski, Kazimierz Grzegorek, Edward Tylicki, Aleksander Kempczyński czy też Edward Łuszczyński są tego przykładem. Swój boiskowy debiut zaliczyłem 31 sierpnia 1969 r. w towarzyskim meczu z Wełnianką Kiszkowo.
Wspominasz tu nazwisko Stanisława Łukaszewskiego, ale czy pamiętasz też innego z zawodników tamtego Zamku, Zdzisława Włodarkiewicza? - (więcej w środowym numerze nr 32 z 7 sierpnia 2019)

Sport kocham od zawsze

Szczegóły

Utworzono: wtorek, 30, lipiec 2019 23:30

Zbigniew Grabowski

Odsłony: 206

JAROSŁAWA WILCZYŃSKIEGO można spotkać w godzinach popołudniowych, gdy przemieszcza się w szybkim tempie swoim wózkiem inwalidzkim po ścieżkach rowerowych wągrowieckiego Osiedla Wschód, gdzie mieszka. Bywa, że też na trasie do Wiatrowa czy Skoków.

Chłopak w tym swoim pędzie pojawia się nagle, wyrasta jak spod ziemi i już z daleka krzyczy znajomym - „dzień dobry” czy też „cześć”. Kto jednak wie, że Jarek, to jest gość jakich niewielu w naszym mieście? Warto poznać historię jego życia.

INACZEJ, ALE SPRAWNY
Z Jarkiem Wilczyńskim (rocznik 1978) poznaliśmy się, gdy był jeszcze dzieckiem. Jego coraz silniejsze dłonie z zapałem popychały koła inwalidzkiego wózka. Często przyjeżdżał na stadion, by chociaż z daleka poobserwować ćwiczących zawodników Unii Wapno. Mijałem go też niekiedy, jadąc samochodem w kierunku Damasławka, śledząc, jak zasuwa w jedną, a za chwilę w drugą stronę na tym swoim wózku. On nazywał to treningiem, który miał pomóc w osiągnięciu dobrych rezultatów w wyścigach na wózkach, w których coraz częściej uczestniczył. Mając niespełna 16 lat przejechał już też najważniejszy wyścig w Polsce, Maraton Pokoju, dystans 42 km 195 m, co było wyczynem nie lada.
Na wszystkie te zawody jeździł zawsze z rodzicami, którzy dla niego byli gotowi na wiele wyrzeczeń. Mawiali jednak, że na pierwszym miejscu musi być nauka. Szczególnie te słowa zapadły jemu w pamięć, gdy po skończeniu szkoły przyszedł czas na opuszczenie Wapna i wyjazd do Poznania. Wybór był w pełni świadomy: Technikum Elektroniczne, wcześniej zasadnicza szkoła zawodowa (monter aparatury radiowo – telewizyjnej). Szkoła z internatem, w pełni przystosowana do nauki osób niepełnosprawnych. Po ukończeniu „zawodówki”, trzy letnie technikum i tytuł technika – elektronika. Wszystko fajnie i pięknie, jednakże dziś, po latach nauki ,zdobyty zawód nie przydaje się jemu wcale. Zostało jednak to, co wywarło piętno na całym późniejszym życiu Jarosława – miłość do sportu. (...)

WIĘCEJ W ŚRODOWYM WYDANIU GŁOSU NR 31 Z 31 LIPCA 2019 R.

Jubileuszowe spotkanie

Szczegóły

Utworzono: wtorek, 23, lipiec 2019 23:19

Krystyna Urbańska

Odsłony: 176

W sobotnie popołudnie sala widowiskowa w Łeknie wypełniona została po brzegi przez uczestników spotkania miejscowego klubu seniora „Cystersi”.

Lipcowe spotkanie miało wyjątkowy charakter, bowiem wyjątkowymi gośćmi tego spotkania byli jubilaci: długoletniego pożycia małżeńskiego oraz urodzin. Żelazne gody (65 lat) pożycia małżeńskiego świętowali państwo Maria i Kazimierz Zawadzcy z Łekna. Jubilaci związek małżeński zawarli 65 lat temu w porze jesiennej, jednak w klubie panuje tradycja, iż jubileusze małżeńskie w gronie seniorów organizowane są raz w roku, stąd wcześniejsze obchody jubileuszu.
Jubileusz urodzin obchodzili: Maria Zawadzka i Leokadia Kucharska (85 lat), Kazimiera Kuśmierek (80 lat), Mirosława Łapacz (75 lat), paie Regina Chabros, Teresa Hekiert (70 lat) oraz Jan Wieczorek i Julian Dobrzykowski (70 lat).
Wszyscy Jubilaci swoje jubileusze obchodzili nie tylko w gronie seniorów, ale w towarzystwie swoich najbliższych, krewnych i znajomych. W spotkaniu uczestniczyli zaproszeni goście: Michał Piechocki, wicestarosta wągrowiecki, Przemysław Majchrzak, wójt gminy Wągrowiec, Krystyna Urbańska, wiceprzewodnicząca rady powiatu wągrowieckiego, Eugeniusz Piec, radny rady gminy Wągrowiec, Paulina Meler - Biegańska, kierownik Gminnego Ośrodka Pomocy Społecznej, pani Małgorzata Wiśniewska, sołtys wsi Łekno oraz Genowefa Stelmach, przewodnicząca Rady Seniorów Gminy Wągrowiec. (...)

WIĘCEJ W ŚRODOWYM WYDANIU GŁOSU NR 30 Z 24 LIPCA 2019 R.

Z potrzeby serca i rozumu

Szczegóły

Utworzono: wtorek, 16, lipiec 2019 23:34

Zbigniew Grabowski

Odsłony: 169

Twarzą w twarz ze STANISŁAWEM MARKIEM JÓŹWIAKOWSKIM (rocznik 1957), właścicielem firmy zajmującej się kompleksową obsługą rolnictwa, miłośnikiem koni, działaczem sportowym i społecznym, człowiekiem, który nigdy nie mówi nigdy, gdy widzi sens społecznych inicjatyw, stanął Zbigniew Grabowski.

Marku, urodziłeś się w Damasławku i swoim dotychczasowym życiem zaświadczasz, że jesteś damasławianinem z krwi i kości...
- Tak naprawdę to mam na imię Stanisław. Jednak od urodzenia wszyscy mówili na mnie w domu Marek i tak już zostało. Jestem rodowitym mieszkańcem Damasławka. Tu na ojcowiźnie powstał mój dom, później również firma, która w tym roku obchodzi 30 - lecie istnienia. Społecznikostwo wyssałem zaś chyba z mlekiem matki. Byłem radnym gminy, legitymującym się najdłuższym nieprzerwanym stażem ze wszystkich radnych. W radach gminy pełniłem różne funkcje, począwszy od przewodniczącego Komisji Rolnej, poprzez członka zarządu gminy, a na wiceprzewodniczącym rady kończąc. Byłem też jedną kadencję radnym wojewódzkim i członkiem Sejmiku Samorządowego Województwa Pilskiego. Dziś działam dalej na rzecz mojej gminy tak, jak umiem najlepiej i czynię to z potrzeby serca i rozumu.
Spotykam się Tobą, aby porozmawiać głównie o sporcie. Sokół Damasławek powstał już w 1923 r., został jednak reaktywowany z niebytu w 1994 r., między innymi, a może przede wszystkim za Twoją przyczyną. Mija właśnie 25 lat od tego momentu.
- Zdarza mi się przeglądać zdjęcia, na których widzę ojca Tadeusza i jego braci grających w drużynie miejscowego Sokoła. Wspominam też czas, gdy plac do gry zwany boiskiem był w miejscu, gdzie jest dziś dom kultury, czyli o rzut kamieniem od mojego domu. Pamiętam, że gdy w Sokole grali członkowie mojej rodziny, jako dziecko chodziłem z nimi na mecze, nosiłem im buty i marzyłem, że też będę kiedyś grał w piłkę. Gracze przebierali się wtedy w strażnicy, która mieściła się tam, gdzie ma dziś sklep p. Halina Szyper i szli potem na boisko. Ja, 7 – 8 letni brzdąc, podawałem im wtedy piłki. Byłem bardzo rozżalony, gdy to boisko zlikwidowano i zaczęto w tym miejscu robić wykopy pod przyszły dom kultury i przedszkole.
Ta chęć gry spowodowała zapewne, że wy, młodzi wtedy jeszcze chłopcy, przystąpiliście do budowy nowego boiska...
- Tak, na początku lat 70-tych uparliśmy się, aby za mleczarnią wybudować nowe boisko, bo przecież gdzieś grać musieliśmy. W tym czasie mieliśmy już bardzo prężny LZS „Błyskawica”, który osiągał liczne sukcesy w piłce ręcznej. Bazy sportowej jednak nie było nadal. Budowaliśmy wtedy to boisko ok. 5 lat własnym sumptem i sprzętem, bo wielu z nas było synami rolników, a gdy już powstało, to rozegraliśmy na nim chyba jeden tylko mecz, bo zabrano je nam do „Energetyki”. (...)

WIĘCEJ W ŚRODOWYM WYDANIU GŁOSU NR 29 Z 17 LIPCA 2019 R.

Po trzykroć wierzę w sens tego, co robię

Szczegóły

Utworzono: wtorek, 25, czerwiec 2019 20:51

Franciszek S.

Odsłony: 665

IWONA SZAFRAN z Wągrowca jest mamą LEOSIA - tytularnego Lwa turnieju organizowanego od kilku lat w Rościnnie. Jest także zaangażowana w pomoc dzieciom dotkniętym rdzeniowym zanikiem mięśni (SMA). Rozmawia z nią Franciszek Szklennik.

Czym się teraz Pani zajmuje, jakie spełnia Pani zadania w fundacji?
- W Fundacji SMA działam od maja 2016 roku, pełnię tam funkcję koordynatora projektu. Moje działania koncentrują się na organizacji konferencji, szkoleń i akcji charytatywnych. Wspieram również działania PR. Organizowałam szkolenia z fizjoterapeutami dla nowo zdiagnozowanych w kraju oraz dla polskich dzieci leczonych we Francji, byłam odpowiedzialna za Konferencję Weekend ze SMAkiem w 2016 roku. W tym roku także uczestniczę w organizacji, jestem odpowiedzialna za część związaną z sympozjum naukowym oraz program merytoryczny dla rodzin. Mam na swoim koncie akcję pn: „Kibicuj chorym w walce z SMA`.
Co wiemy o tej chorobie?
- SMA (ang. spinal muscular atrophy), czyli rdzeniowy zanik mięśni, to schorzenie nerwowo-mięśniowe o podłożu genetycznym. W SMA obumierają neurony w rdzeniu kręgowym odpowiadające za pracę mięśni, wskutek czego mięśnie ciała słabną i stopniowo ulegają zanikowi. Odpowiednia opieka potrafi znacznie spowolnić postęp choroby. Czucie i dotyk nie są zaburzone w SMA, a rozwój poznawczy i emocjonalny przebiega normalnie. Dzieci z SMA zwykle są inteligentne, pogodne i czerpią ogromną radość z życia.
Choroba rozwija się wskutek mutacji w genie odpowiedzialnym za kodowanie SMN – specjalnego białka niezbędnego do funkcjonowania neuronów motorycznych. Białko SMN jest tworzone w procesach wewnątrzkomórkowych i nie można dostarczyć go z zewnątrz.
Mutację tę ma w Polsce jedna na 35–40 osób. Jeżeli oboje rodzice są nosicielami tej wady, istnieje 25% ryzyka, że ich dziecko będzie miało SMA. Rozpowszechnienie SMA w Polsce nie jest znane. Z częstości mutacji wnosiło się, że w którymś momencie życia na SMA zachoruje jedna na 5000–7000 osób, co dawałoby rozpowszechnienie rzędu 1:10000 w populacji. Najnowsze liczby oparte na danych z laboratoriów genetycznych wskazują na niższą częstość występowania choroby: ok. 400–800 osób w Polsce.

Czy wiadomo, ile osób w naszym powiecie zapadło na tą chorobę?
- Moja wiedza jest taka, że w naszej okolicy jest czworo chorych: troje dzieci i jeden dorosły. Być może, że jest ich więcej, jednak RODO nie pozwala mi sprawdzić dokładniej bazy danych. SMA to choroba rzadka i ciężko ją zdiagnozować. Jeżeli rodzic czuje się zaniepokojony, powinien odwiedzić swojego pediatrę lub fizjoterapeutę. W Wągrowcu jest jeden, który systematycznie szkoli się z zakresu SMA. To Mirosław Musielak (tel. 665 368 798) Przyjmuje także prof. dr hab. n. med. Barbara Steinborn, jedna z najlepszych neurologów dziecięcych w kraju, na jej oddziale są dzieci leczone lekiem spinrazą oraz te, które biorą odział w badaniu klinicznym preparatu Ridisplan.
Czy mamy do czynienia z jedną postacią choroby?
- Mimo że rdzeniowy zanik mięśni to jedno schorzenie, dzieli się ją na cztery typy lub postaci. Do niedawna stosowano podział oparty na wieku zaobserwowania pierwszych objawów. Obecnie preferuje się klasyfikację funkcjonalną, gdzie wyznacznikiem typu jest najwyższy osiągnięty etap rozwoju ruchowego.
W postaci pierwszej SMA (dawniej „choroba Werdniga-Hoffmanna”) objawy osłabienia mięśni widoczne są w pierwszych tygodniach albo miesiącach życia. Niemowlę jest wiotkie, zwykle ma osłabiony krzyk i oddech, nie jest w stanie unieść główki, ma trudności z oddychaniem, ze ssaniem. Dzieci, które umiały utrzymać się bez podparcia w pozycji siedzącej, ale nie zaczęły chodzić samodzielnie, zaliczane są do postaci drugiej SMA. Objawy to trudności w siedzeniu, problemy z raczkowaniem, z oddychaniem, utrzymaniem głowy w pozycji siedzącej, problem z podniesieniem rączki ponad ramię, słabe mięśnie nóg, pocenie się głowy podczas snu (...)

WIĘCEJ W ŚRODOWYM WYDANIU GŁOSU NR 26 Z 26 CZERWCA 2019 R.

Staram się dotrzeć do młodych

Szczegóły

Utworzono: wtorek, 18, czerwiec 2019 21:25

Konrad Szadkowski

Odsłony: 374

Uczniowie szkół są narażeni na wiele pokus współczesnego świata, wśród których prym wiodą narkotyki i alkohol. Jak ustrzec ich przed konsekwencjami pochopnych czynów wie dobrze TOMASZ GRALAK.

Tomasz odwiedza szkoły, gdzie prowadzi wykłady na temat agresji, alkoholu i narkotyków, tłumacząc młodym ludziom co robić, by się przed nimi ustrzec. Jak sam twierdzi, jego inicjatywa wychodzi naprzeciw dzisiejszym trendom, gdzie narkotyki czy dopalacze są ogólnie dostępne. 

- Spotykam się trzynastolatkami, rozmawiamy o narkotykach i mówią, że ich znajomi mieli już z nimi styczność. To jest najlepszy moment, by młodych ludzi przestrzec przez kontaktem z używkami - tłumaczy wągrowczanin.

POMYŚL ZANIM ZROBISZ
Podczas spotkań Tomek ma walizkę narkotykową, w której pokazuje młodzieży jak wyglądają narkotyki dostępne na rynku, by uświadomić ich, przed czym powinni się bronić. Prócz tego na wyposażeniu ma symulujące postrzeganie po używkach narkogogle i alkogogle, które uczniowie za jego namową zakładają, po czym próbują wykonać proste zadania. Oczywiście mają przy tym niezły ubaw. Ale, jak podkreśla Tomek, niebawem pójdą na pierwszą imprezę, gdzie pojawią się alkohol i narkotyki.

- Po tego typu substancjach czujesz, że możesz zrobić wszystko – mówi szkoleniowiec. - Jesteś bardzo odważny, wszystko wydaje się proste. Możesz wówczas zrobić coś nieprzemyślanego, np. wsiąść za kółko i doprowadzić do wypadku, co będzie miało poważne konsekwencje i może zniszczyć Ci życie.

Problemem według Tomka jest też brak wzorców i postaci, na których młodzi ludzie mogliby się wzorować. Dziś głównie są to piłkarze lub youtuberzy, ludzie popularni i majętni. Ale co trzeba zrobić, by zyskać popularność i pieniądze? Tomek uświadamia młodych ludzi, że aby osiągnęli podobny sukces, muszą włożyć w to dużo pracy i poświęcić się bez reszty. Powinni również otaczać się odpowiednimi ludźmi i stale pogłębiać swoją wiedzę. (...)

WIĘCEJ W ŚRODOWYM WYDANIU GŁOSU NR 25 Z 19 CZERWCA 2019 R.

Ruszył śladami przodków

Szczegóły

Utworzono: wtorek, 11, czerwiec 2019 22:54

Konrad Szadkowski

Odsłony: 491

Peter Wollinski przed bramą kościoła w Łeknie (fot. Konrad Szadkowski)  

Dla chcącego nie ma nic trudnego, tym bardziej jeśli chodzi o poszukiwania swoich źródeł. W takim właśnie celu do Wągrowca i okolic zawitał kilka dni temu pewien Australijczyk.

Peter Wollinski mieszka w Elderslie w Australii, 60 kilometrów na południowy zachód od Sydney. Ma 65 lat, pracował w bankowości, zaś od kilku lat jest na emeryturze. W 2010 roku jego ojciec zachorował na demencję i w ramach terapii, by ćwiczyć umysł, Peter pytał ojca o przeszłość. Wówczas dowiedział się, że rodzina ma korzenie żydowskie, o czym nigdy wcześniej w domu nie wspominano. Wówczas Peter postanowił odszukać miejsca, z których wywodzi się jego rodzina. Pomogła mu w tym krakowska firma Polish Origins, specjalizująca się w poszukiwaniu korzeni ludzi, których rodziny wywodzą się z Polski. 

W efekcie udało im się odszukać w archiwach ślady rodziny z aktami metrykalnymi. Jak się okazało, rodzina Petera mieszkała w Wągrowcu i okolicach. Jego pradziadkowie, Wolff i Paulina, przybyli w drugiej połowie XIX wieku do Łekna z Wronek. Tam w 1888 urodził się dziadek Petera - Herman, a także jego rodzeństwo: Samuel, Emil i Roschen. Na początku XX wieku wszyscy przenieśli się do Wągrowca. Pradziadkowie Petera zamieszkali przy dzisiejszej alei Jana Pawła II, zaś dziadkowie w domu przy ul. Gnieźnieńskiej. Po I Wojnie Światowej, ze względu na antysemickie poglądy dominującej wówczas endecji, rodzina Petera bała się o swoje bezpieczeństwo i wyjechała do Niemiec, najpierw do Sulechowa, następnie do Berlina, gdzie szybko się zgermanizowała. Stamtąd, dwa tygodnie przed wybuchem II Wojny Światowej ojciec Petera, Werner, uciekł do Danii, po czym udał się w rejs do Australii, gdzie został na stałe. (...)

WIĘCEJ W ŚRODOWYM WYDANIU GŁOSU NR 24 Z 12 CZERWCA 2019 R.

Nie dałbym się przesadzić

Szczegóły

Utworzono: wtorek, 04, czerwiec 2019 22:36

Franciszek S.

Odsłony: 491

JÓZEF ŚWIĘTEK ma 66 lat i tyle doświadczeń życiowych, że mógłby obdzielić nimi wielu ludzi.

Wystarczy wyjść na skraj podwórza, by ujrzeć szereg wiatraków z farmy wiatrowej znajdującej się już na terenie gminy Margonin. Najbliższy z nich stoi jakieś 1500 m od gospodarstwa i zaledwie 400 m od miedzy ich pola, która jest równocześnie granicą z powiatem chodzieskim. Tu u nich taka raczej nie powstanie, bo Rada Gminy przyjęła kiedyś uchwałę o nielokowaniu wiatraków na terenie gminy. Za to na jej terenie powstają instalacje fotowoltaiczne.
- Wiatraki się kręcą całą dobę, a energia drożeje - pokazuje ręką na urządzenia Józef Świętek.

TO WSPÓLNE DOBRO
- Wnuki też mają swoje obowiązki w gospodarstwie, bo każdy musi przyłożyć się chociażby do porządku na podwórku - mówi pan Józef, kiedy pokazuję mu chłopca sprzątającego podwórze.
W Oporzynie gospodarzyli już jego dziadkowie. Przekazali je potem swoim dzieciom, a one swoim. Jego mama pochodziła z sąsiedniego Pawłowa Żońskiego. Dziewczyna też jest z gospodarstwa, ale to nie tata Józefa powędrował za żoną, ale ona przyszła tu. Po rodzicach przejął w 1980 roku 15 hektarów z kawałkiem. Był czwartym z kolei dzieckiem w rodzinie, skończył technikum rolnicze i stał się jakby naturalnym następcą w gospodarstwie. Jego mama zmarła, gdy on miał 10 lat, a najstarsze z rodzeństwa szesnaście.
- Wiem, jak mało kto, co znaczy ciężka praca na roli - wspomina. - Czy moje wnuki zechcą zostać? Nie wiem. Mają 8 i 12 lat i zapewne jeszcze nie mają pomysłu na swoją przyszłość - dodaje.
Na tych swoich hektarach, powiększonych o kolejne prawie 5 ha - podobnie jak i rodzice - uprawiał rzepak, buraki cukrowe, zboża, hodował bydło mleczne i świnie.
- Można powiedzieć, że profil gospodarstwa zapewniał pieniądze przez cały rok. Jak wymłóciliśmy rzepak, to pieniądze z jego sprzedaży zapewniały spokojny byt aż do żniw, a niekiedy i dłużej - opowiada.
Nie było wtedy jeszcze wtedy kombajnów i trzeba było robić omłoty rzepaku. Teraz formalnym gospodarzem jest syn Łukasz i jego żona Żaneta.
- Teraz to żniwa zajmują nam zaledwie kilka dni - dodaje syn Łukasz.
ZIARNKO
DO ZIARNKA
Na stanie miał wtedy tzw. „kokotka”, powszechnie wtedy używany ciągnik marki Ursus -28 i kilka narzędzi do niego. Później na podwórku pojawił się Ursus C-60. Z czasem kupił kombajn „Bizon”, ale teraz jego następca - syn Łukasz zdecydował o kupnie kombajnu Class.
Była wtedy koniunktura na trzodę chlewną i opasy i w tym kierunku poszedł pan Józef. Były i krowy mleczne, ale jak dostawał za litr mleka 38 groszy, to bydło sprzedał. Planował kupno ziemi, ale w okolicy trudno było o nią. Teraz wspólnie z synem uprawiają 30 hektarów, w tym 8 dzierżawionych. (...)

WIĘCEJ W ŚRODOWYM WYDANIU GŁOSU NR 23 Z 5 CZERWCA 2019 R.

Kolejnych stu lat!

Szczegóły

Utworzono: wtorek, 28, maj 2019 21:33

Franciszek S.

Odsłony: 326

Pani JOANNA BULSKA skończyła 22 maja wiek życia.

Pani Joanna Bulska mieszka w Wągrowcu od 36.lat. Urodziła się w wielodzietnej rodzinie w Pląskowie. Ona sama była trzynastym z kolei dzieckiem spośród czternaściorga w rodzinie. Jej życie zawodowe związane było także z dziećmi, bo przez wiele lat pracowała z nimi jako opiekunka w przedszkolu. Wychowała również troje własnych. Pani Joanna jest babcią sześciorga wnucząt, prababcią dziesięciorga prawnuków i praprababcią niespełna rocznej Lidki.
Rodzina i znajomi przygotowali Szacownej Jubilatce iście królewskie przyjęcie w Dziennym Domu Seniora. Z życzeniami przybył także burmistrz Wągrowca Jarosław Berendt, Edyta Słomka, kierownik Urzędu Stanu Cywilnego oraz Grzegorz Tomaszewski, kierownik Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej. Wręczyli Jubilatce okolicznościowy podarunek, kwiaty oraz listy gratulacyjne, w tym od premiera Mateusza Morawieckiego. (...)

WIĘCEJ W ŚRODOWYM WYDANIU GŁOSU NR 22 Z 29 MAJA 2019 R.

Kocham Cię, Mamo!

Szczegóły

Utworzono: wtorek, 21, maj 2019 21:52

Anna Borczykowska

Odsłony: 472

Dzieci trzeba kochać, a na matczyną miłość nie trzeba zasłużyć. W najbliższą niedzielę obchodzić będziemy jedno z najpiękniejszych świąt w roku - Dzień Matki.

Dom rodzinny zawsze w pierwszej kolejności kojarzy nam się z mamą i jej dobrymi, otulającymi rękoma. Martyna (imię zostało zmienione), jedna z dziewczyn, którą kiedyś poznałam, poprosiła mnie, żebym... pomogła jej odnaleźć biologiczną matkę. Nastolatka od dziecka przebywała w domach dziecka i ośrodkach dla młodzieży.
- Nie otrzymałam matczynej miłości, a słowo „mama” nie przechodzi mi przez gardło, bo jej po prostu nie znam. Wiem tylko, że była narkomanką i nie chciała mnie... - wyznała Martyna.
- Mimo to - chcesz ją odnaleźć - po co?- zapytałam.
Powiedziała, że chce jej tylko spojrzeć prosto w oczy i zapytać: - Dlaczego mnie nie chciałaś? (...)

WIĘCEJ W ŚRODOWYM WYDANIU GŁOSU NR 21 Z 22 MAJA 2019 R.

Skocko-płockie koligacje

Szczegóły

Utworzono: wtorek, 14, maj 2019 19:59

Iwona Migasiewicz

Odsłony: 274

Miniony weekend członkowie Towarzystwa Miłośników Miasta Skoki i Ziemi Skockiej spędzili na wycieczce w Płocku i Sannikach.

W programie zwiedzania miasta z przewodnikiem znalazły się m.in. miejsce urodzenia króla Bolesława Krzywoustego, katedra płocka położona na Wzgórzu Tumskim, Muzeum Archidiecezjalne i jedna z najstarszych szkół w Polsce, czyli słynna „Małachowianka” oraz Muzeum Mazowieckie z największymi w Polsce zbiorami sztuki secesyjnej. Uwagę zwiedzających zwróciły również nadwiślańskie bulwary, a także kolumna poświęcona zwycięskim obrońcom Płocka 1920 r. oraz rozrzucone na terenie starówki pomniki: Jana Pawła II, Władysława Broniewskiego i Miry Zimińskiej-Sygietyńskiej.
Następnego dnia uczestnicy wycieczki zobaczyli zespół pałacowo-parkowy w Sannikach, gdzie lato 1828 spędził młody Fryderyk Chopin, zaproszony przez rodziców swego szkolnego kolegi Konstantego Pruszaka. Dzisiaj znajduje się tu prężnie działające Europejskie Centrum Artystyczne im. Fryderyka Chopina. Zwiedzanie posiadłości zakończono obiadem i wysłuchaniem koncertu fortepianowego w wykonaniu prof. Andrzeja Tatarskiego. Muzyce towarzyszyły strofy wierszy zaprezentowane przez aktorkę Magdalenę Lamparską. (...)

WIĘCEJ W ŚRODOWYM WYDANIU GŁOSU NR 20 Z 15 MAJA 2019 R.