Świat złomu i klamoctwa

Szczegóły

Utworzono: wtorek, 13, listopad 2018 22:31

kubaglos

Odsłony: 163

ALEKSANDRA BŁASZKOWSKIEGO większość kojarzy z mechaniką pojazdową i zabytkowymi pojazdami. Ma on jednak w swoim życiu inne karty, które zaciekawiają...

Pochodzi z Łazisk, gdzie od trzech pokoleń tkwi jego rodzina. Jego dziadek Józef Błaszkowski prowadził gospodarstwo ogrodnicze, które potem przekazał swojemu synowi Eugeniuszowi - ojcu Aleksandra. Dziadek wywędrował do Gdańska, bo - jak sam twierdził - tam interes ogrodniczy lepiej kwitł.

EWA
Aleksandra raczej do ogrodnictwa nie ciągnęło. W jego głowie kiełkowała myśl, żeby zostać mechanikiem. Ale zanim to nastąpiło, postanowił zostać właścicielem... dyskoteki i to w Gościejewie w gminie Rogoźno.
- Chciałem mieć dyskotekę, żeby pewna niewiasta jeździła z całą swoją ekipą tam, gdzie ja chciałem, a nie tam, gdzie ona chciała - mówi ze śmiechem Olek. - Ostatecznie ekipa zrobiła wszystko, żeby jeździła do mnie - dodaje.
A żeby plan się udał, to nawet wynajął autobus.
Pewnego razu spotkał mieszkanki okolicznej miejscowości, które chciały u niego wynająć salę na jakąś uroczystość. Jedna z nich przyszła później wraz z koleżanką, żeby omówić szczegóły całej sprawy. Ta koleżanka, to właśnie Ewa, późniejsza żona Aleksandra.
- Jak ja zobaczyłem, to od razu mi się spodobała i wydawała mi się taka poukładana i w dodatku nie była małolatą, których pełno było wokół mnie - zwierza się Olek, który w momencie poznania Ewy miał 21 lat.
Ona miała wówczas 19 lat.
- Odwiozłem Ewę do domu i powiedziałem jej, żeby sama do mnie nie przyjeżdżała, bo ja po nią przyjadę i to w dodatku... autobusem. Oczywiście wynajętym - wyjaśnia. - Jak mój przyszły teść zobaczył, że faktycznie przyjechałem po jego córkę autobusem, to powiedział, że za tydzień to chyba przylecę helikopterem.
Daleko nie miał, bo Ewa mieszkała w Kaziopolu, gdzie jej rodzice prowadzili gospodarstwo rolne.
- Dyskoteka splajtowała, a jedynym zyskiem, jaki mi się ostał, była wspaniała żona - mówi z błyskiem w oku mój rozmówca.
Po trzech latach znajomości pobrali się, po dwóch latach małżeństwa urodziła się najstarsza córka Ola. Ola ma teraz 16 lat i jest uczennicą Technikum Ekonomicznego w Wągrowcu, przy ul. Kcyńskiej. Ewa po ślubie jakiś czas pracowała w Rogoźnie, zanim osiedli na ojcowiźnie w Łaziskach. Na świat przychodziły kolejne dzieci: Mateusz, który ma teraz 13 lat, Marysia (11 lat) i najmłodsza, siedmioletnia obecnie Zosia, która gdyby mogła, to nie odstępowałaby taty na krok. Podczas naszej rozmowy wykorzystywała każdą nadarzającą się okazję do tulenia się do taty. Olek potwierdza zresztą, że córeczka jest fanką motoryzacji. (...)

WIĘCEJ W ŚRODOWYM WYDANIU GŁOSU NR 46 Z 14 LISTOPADA 2018 R.

Modliszki są jak pokemony

Szczegóły

Utworzono: wtorek, 13, listopad 2018 22:20

ks

Odsłony: 358

Mówi się, że nazwę zawdzięczają swojej modlitewnej postawie. Jednak to, że przyjmują taką pozę, nie świadczy o tym, że są religijne i pokojowo nastawione – czasami bywa wręcz odwrotnie. Doskonale wie o tym BARTEK WÓJCIK z Durowa.

Pierwszy kontakt z modliszkami Bartek miał osiem lat temu podczas wakacji w Chorwacji. W pokoju, w którym mieszkał z rodziną, pojawił się ten ciekawy owad. Stworzenie zaciekawiło chłopca na tyle, że zabrał je ze sobą do Polski, ale ich znajomość nie trwała długo, bowiem modliszkę po krótkim czasie skonsumował kot Bartka.

JAK Z DZIEĆMI
Ponownie chłopak zainteresował się tymi owadami po kilku latach, kiedy zobaczył film dokumentalny o modliszkach storczykowych, upodobniających się do kwiatów. Zaczął zbierać informacje o tym, czy można je hodować w domu oraz w jaki sposób można je zakupić?

- Pierwsze modliszki kupiłem na Allegro w 2015 roku – wspomina Bartek. - Na zdjęciach z aukcji były zdjęcia dorosłych osobników o długości 10 cm. Zbyt mało wtedy o nich wiedziałem. Nabyłem dziewięć sztuk, a największa miała może 1,5 cm. Dopiero potem dowiedziałem się, że sprzedaje się je w różnych stadiach rozwojowych.

Od razu pojawił się inny problem: okazało się, że tak młode osobniki żywią się muszkami owocówkami, których Bartek nie miał. Zatem musiał zdobywać pokarm dla swoich pupili.
- To było codzienne polowanie, bieganie z foliową torebką po ogrodzie, rozcinanie owoców i łapanie muszek, kiedy siadały na owocach – śmieje się chłopak.

Przez pierwsze tygodnie modliszki w hodowli Bartka były, można powiedzieć, na restrykcyjnej diecie. Ogólnie owady te mogą długo wytrzymać bez pożywienia, ale należy uważać, bo są też pokarmy, których nie można im serwować. Grozi to tzw. czopowaniem, czyli zapychaniem się przewodu pokarmowego i śmiercią. Dziś Bartek na tyle się wyszkolił, że bez problemu potrafi samodzielnie wyhodować wystarczającą ilość muszek. (...)

WIĘCEJ W ŚRODOWYM WYDANIU GŁOSU NR 46 Z 14 LISTOPADA 2018 R.

Nani ke ola

Szczegóły

Utworzono: środa, 07, listopad 2018 12:12

kubaglos

Odsłony: 210

Życie jest piękne bez względu na wiek. Wystarczy tylko znaleźć się we właściwym czasie, na właściwym miejscu w poszukiwaniu radości życia.

Tak właśnie zadziało się w Wągrowieckim Uniwersytecie Trzeciego Wieku, kiedy jego słuchaczką została Longina Gołuńska. Jak się okazało, jej pasją jest taniec hawajski i posiada uprawnienia do nauki tego tańca. Zdobyła je w warszawskim studio MOC ALOHA (siła miłości) pod okiem Małgorzaty Szokalskiej, która ma bezpośredni kontakt ze szkołą tańca na Hawajach, skąd przywozi oryginalną choreografię i muzykę do tańców.
I tak powstała sekcja tańca hula, a zespół pod nazwą NANI KE OLA (życie jest piękne) działa pięć lat. To lata ciężkiej pracy nie tylko choreograficznej, ale również zmiany podejścia psychologicznego jak i zgromadzenia odpowiednich strojów szytych na miarę. Dziś są gotowi do zaprezentowania się publiczności jako dojrzały i profesjonalny zespól taneczny.

OD KOŁOBRZEGU DO WIEDNIA
W ubiegłym rok grupa uczestniczyła w przeglądzie na Słowacji, w tym roku, we wrześniu pięknie zaprezentowała się w Kołobrzegu na Ogólnopolskich Senioraliach Uniwersytetów Trzeciego Wieku. Już pod koniec stycznia 2018r. Longina Gołuńska zgłosiła udział uniwersyteckiego zespołu w festiwalu tańca hawajskiego we Wiedniu, który odbył się pod koniec października.
- Od lutego rozpoczęła się bardzo ciężka praca. Próby trwały prawie dziewięć miesięcy nie wyłączając wakacji, każdy ruch, każdy gest i spojrzenie trzeba było opanować do perfekcji. To wymagało sił i środków finansowych od każdego uczestnika wyjazdu. Wszystkie te starania zaowocowały pięknymi występami, wysokimi ocenami jurorów, którzy przyjechali z Hawajów, żeby profesjonalnie ocenić umiejętności europejskich tancerek i tancerzy hula – mówi Longina Gołuńska.
Zespół w składzie: Barbara Drobik, Elzbieta Jurga, Barbara Kucharska, Marian,Messyasz Barbara Wiśniewska i Małgorzata Wyrt – taniec, Longina Gołuńsa – instruktor oraz Jan Kozdęba odpowiedzialny za sprawy organizacyjne i techniczne, zaprezentował kilka tańców, a Małgorzta Wyrt i Marian Messyasz wystąpili jako soliści.
- Zdobyte 3 puchary: II miejsce zespół, II miejsce solistka kol. Wyrt, III miejsce solista kol. Messyasz to dla nas ogromny sukces. Jestem dumna z każdego występu, a piękne jest to, że Wiedeń usłyszał o Wągrowcu, mieście, w którym seniorzy mają stworzone możliwości realizowania swoich marzeń i nie obawiają się sięgnąć po te marzenia – podsumowuje instruktor zespołu.
Radość zespołu jest ogromna, wszyscy poczuli się docenieni. (...)

WIĘCEJ W ŚRODOWYM WYDANIU GŁOSU NR 45 Z 7 LISTOPADA 2018 R.

Granice sztuki nie istnieją

Szczegóły

Utworzono: wtorek, 30, październik 2018 00:39

kubaglos

Odsłony: 168

Pochodzącego z Damasławka JANA NOWAKA łatwiej spotkać w świecie niż w rodzinnym domu. O podróżach z językiem francuskim i teatrze rozmawia z nim Franciszek Szklennik.

To gdzie jeszcze nie byłeś?
- (śmiech) Ostatni okres to bardzo intensywna podróż przez świat! Nasze działania zyskują coraz większe uznanie i wyrastamy trochę na takich wizjonerów nauczania języka francuskiego poprzez teatr, a jednocześnie promocji współczesnej dramaturgii francuskojęzycznej wśród polskiej i światowej młodzieży. Od początku roku szkolnego odwiedziliśmy: Grecję, Senegal, Macedonię, Kosowo, Węgry, Armenię, Czechy, Bułgarię, Austrię, Rumunię... A to dopiero dwa miesiące! W najbliższych miesiącach czeka nas: Kanada, Tunezja, Gujana Francuska, Wybrzeże Kości Słoniowej...
Inni też wędrują?
- Podróże to wspaniała okazja do twórczych spotkań. Spotkałem podczas nich chociażby Françoise Nyssena, ministra kultury Francji, czy też prezydenta Instytutu Francuskiego w Paryżu i byłego ambasadora Francji w Polsce, Pierre Buhler, z którym mamy wspólne projekty rozwoju nauczania języka francuskiego poprzez teatr na całym świecie.
Ambasadorowie...
- Na początku października reprezentowaliśmy Polskę na Międzynarodowym Szczycie Frankofonii, czyli spotkaniu głów 54 krajów, które przynależą do organizacji, jaką jest Frankofonia, czyli taka Unia Europejska, ale ogólnoświatowa i skupiona wokół języka francuskiego. Polska również przynależy do tej organizacji. Na razie jedynie jako tak zwany „obserwator”, czyli członek na niepełnych prawach, ale to tylko krok od tego, by zostać członkiem pełnoprawnym. Szczyt był miejscem, gdzie promowaliśmy naszą inicjatywę, która wszędzie spotyka się z wyrazami zachwytu i entuzjazmu. (...)

WIĘCEJ W ŚRODOWYM WYDANIU GŁOSU NR 44 Z 31 PAŹDZIERNIKA 2018 R.

Gość od kryminałów

Szczegóły

Utworzono: wtorek, 23, październik 2018 22:54

kubaglos

Odsłony: 127

Jeden z najpopularniejszych autorów kryminałów w Polsce, MAREK KRAJEWSKI, odwiedził Wągrowiec.

Spotkanie z pisarzem odbyło się w Miejskiej Bibliotece Publicznej, gdzie zebrało się liczne grono sympatyków autora takich powieści jak „Widma w mieście Breslau”, „Głowa Minotaura” czy „Mock. Pojedynek”. Krajewski chętnie i potoczyście opowiadał o swojej pisarskiej przygodzie, która z czasem przerodziła się w pełnoetatowa, pracę. A wszystko zaczęło się niewinnie...
- Na początku lat dziewięćdziesiątych pracowałem w bibliotece Ossolineum, w dziale starych druków. Pewnego dnia siedziałem w magazynie, zrobiłem wszystko, co szef kazał i nudziłem się. Nie miałem co robić i wtedy wpadłem na pomysł, by napisać powieść o Wrocławiu, moim rodzinnym, ukochany mieście – opowiadał pisarz.
Sześć lat później, kiedy Wrocław zalała powódź, wyjechał na prowincję, żeby pracować nad doktoratem. Ale jak się okazało, zapomniał materiałów potrzebnych do pracy. Poszedł zatem do kiosku, kupił zeszyt i długopis, i zaczął pisać „Śmierć w Breslau”- swoją pierwszą powieść. (...)

WIĘCEJ W ŚRODOWYM WYDANIU GŁOSU NR 43 Z 24 PAŹDZIERNIKA 2018 R.

Zasłużone wyróżnienie

Szczegóły

Utworzono: środa, 17, październik 2018 00:40

kubaglos

Odsłony: 136

Statuetka dla najwybitniejszego absolwenta szkoły średniej powiatu wągrowieckiego 2018 trafiła do rąk HUBERTA JEZIERSKIEGO.

Wyróżnienie przyznawane jest absolwentom szkół średnich w powiecie od czterech lat przez Stowarzyszenie Społeczno-Kulturalne im. Stanisława Przybyszewskiego. W tym roku trafiło do ucznia znanego z wielu dokonań na lokalnej płaszczyźnie społecznej. Hubert Jezierski odebrał nagrodę podczas obchodów Dnia Edukacji Narodowej w piątek w I Liceum Ogólnokształcącym im. Powstańców Wielkopolskich w Wągrowcu, do którego uczęszczał przez trzy lata.
- Najwybitniejszy absolwent to taki, który potrafi łączyć naukę z pracą na rzecz społeczności lokalnej, szkoły i potrzebujących – mówiła prezes stowarzyszenia, Danuta Chosińska, podczas uroczystości przyznania nagrody. - Najwybitniejszy absolwent to też taki, który inspiruje innych do działania. W końcu taki, który zostawia ślad, a tych śladów w przypadku tegorocznego laureata jest bardzo dużo.
Hubert działa od wielu lat w harcerstwie, prowadzi 14 wągrowiecką drużynę wędrowniczą. W latach 2012-13 był członkiem Młodzieżowej Rady Miejskiej, gdzie zasiadał w Komisji Sportu i Rekreacji. W 2015 roku przystąpił wraz z kolegami do olimpiady Zwolnieni z Teorii, na którą przygotowali projekt, którego celem było przybliżenie mieszkańcom powiatu wągrowieckiego historii lokalnej za pomocą filmów dokumentalnych. Pomysł spotkał się z dużą aprobatą, a chłopcy naleźli się w finale olimpiady.
Dwa lata później założyli stowarzyszenie „Zapomniana Historia”, a Hubert został jego prezesem. We wrześniu ubiegłego roku stowarzyszenie zorganizowało w Parku 600-lecia „Piknik z historią”, imprezę, która przerosła oczekiwania organizatorów, jeśli chodzi o frekwencję. W tym roku kolejna odsłona pikniku odbyła się w amfiteatrze miejskim. (...)

WIĘCEJ W ŚRODOWYM WYDANIU GŁOSU NR 42 Z 17 PAŹDZIERNIKA 2018 R.

Fenomen przyjaznego milicjanta

Szczegóły

Utworzono: wtorek, 16, październik 2018 20:40

kubaglos

Odsłony: 971

Wągrowiecki człowiek - orkiestra, znany z wielu zainteresowań i pasji, SEBASTIAN CHOSIŃSKI napisał książkę, która niedługo będzie potrzebowała dodruku. Rozmawiał z nim Filip Żbikowski.

Napisałeś książkę o popularnym w czasach PRL-u komiksie o dzielnym oficerze, kapitanie Żbiku. Skąd pomysł?
- Nie było pomysłu na książkę, był natomiast pomysł na cykl artykułów, które powstawały przez mniej więcej półtora roku. Zająłem się w nich – z punktu widzenia wielbiciela komiksów i historyka – wszystkimi oryginalnymi „Żbikami”, jakie ukazały się w latach 60., 70. i 80. ubiegłego wieku, by później – trochę z rozbiegu – wziąć jeszcze na warsztat wszystkie opowieści okołożbikowe, powstające w ostatnich dwóch dekadach, ale nawiązujące do kultowego bohatera z czasów PRL.
Kto wydał „Teczkę personalną. O komiksie „Kapitan Żbik”?
- Człowiek, który uznał, że 2018 rok to najlepszy moment na publikację książki o dzielnym kapitanie (jakoś wszyscy pomijają fakt, że pod koniec serii został on awansowany do stopnia majora), ponieważ właśnie wtedy przypada pięćdziesiąta rocznica publikacji pierwszego zeszytu ze Żbikiem w roli głównej. Wcześniej był wprawdzie jeszcze komiks prasowy, ale tam akurat bohater, choć był to oczywiście późniejszy Żbik, nie posiadał nazwiska. Tym człowiekiem był Bartosz Kurc, właściciel Wydawnictwa Kurc, które specjalizuje się w dostarczaniu czytelnikom opowieści rysunkowych i publicystyki komiksowej. Postanowił wyłożyć na ten cel prywatne pieniądze, co oznacza, że widział w moich tekstach wartość. Poza tym wcześniej konsultował swój pomysł z innymi specjalistami w tej dziedzinie, którzy uznali, że to dobry koncept. Że potrzebna jest druga książka o Żbiku, bo poprzednia pozycja, autorstwa Mateusza Szlachtycza i Maksa Suskiego, nie wyczerpuje tematu. I chyba nie żałuje decyzji, ponieważ, jak ostatnio poinformował, „Teczka personalna” sprzedaje się na tyle dobrze, że w najbliższym czasie potrzebny będzie dodruk.
Wielu ludzi podchodzi do tych zeszytów z sentymentem związanym z czasem młodości (moim ulubionym był odcinek „Wyzwanie dla silniejszego”, gdzie Żbik uczył szkolną młodzież judo, by poradzili sobie z gitowcami). Jak Ty się zapatrujesz na tę sprawę, w końcu był to komiks – jak by nie patrzeć - propagandowy?
- Mając lat sześć, siedem, uczyłem się czytać właśnie na komiksach. Na „Żbikach”, „Kapitanie Klossie”, „Podziemnym froncie”, „Tytusie”, „Kajku i Kokoszu” oraz „Relaksach”. To istotna część składowa mojego dzieciństwa i młodości, która zakorzeniła się w mojej świadomości tak bardzo, że do dzisiaj kolekcjonuję albumy i czytam je namiętnie. Nie zawsze nadążam, bo teraz w ciągu miesiąca ukazuje się ich więcej niż w czasach Polski Ludowej przez kilka lat. „Żbik” – co do tego nie można mieć wątpliwości – był ważnym elementem propagandy komunistycznej, miał ocieplać wizerunek Milicji Obywatelskiej, co z czasem – zwłaszcza po 1976 roku – było coraz trudniejsze. To nie przypadek, że ostatnie zeszyty serii ukazały się w 1982 roku (choć były gotowe do druku już kilka lat wcześniej), resort bezpieczeństwa uznał wtedy, że po wprowadzeniu stanu wojennego już nic pomoże MO i skasował „Żbika”. Czytając go wtedy, nie miałem oczywiście świadomości, czemu tak naprawdę ten cykl służył. Po prostu świetnie się bawiłem, poznając kolejne historie kryminalne i przygody, jakie przeżywali moi rówieśnicy obecni na kartach komiksu. Refleksja głębszej natury politycznej przyszła w stanie wojennym. (...)

WIĘCEJ W ŚRODOWYM WYDANIU GŁOSU NR 42 Z 17 PAŹDZIERNIKA 2018 R.

Ach, co to był za ślub....

Szczegóły

Utworzono: wtorek, 09, październik 2018 21:59

kubaglos

Odsłony: 327

Anna Zygmunt i Karol Pauszek sakramentalne „tak” powiedzieli sobie w sobotę, 6 października, w kościele pw. św Józefa w Kozielsku. Parę od lat łączy wspólna pasja, jaką jest prowadzenie firmy transportowej Karbus. Obecnie flota autokarowa młodych, to kilkanaście autobusów. Firma jest sponsorem i darczyńcą w wielu charytatywnych akcjach na terenie naszego powiatu. Nowożeńcom gratulujemy i życzymy szerokiej wspólnej drogi! (...)

WIĘCEJ W ŚRODOWYM WYDANIU GŁOSU NR 41 Z 10 PAŹDZIERNIKA 2018 R.

Stare, dobre czasy nigdy nie wracają, ale...

Szczegóły

Utworzono: wtorek, 02, październik 2018 21:17

kubaglos

Odsłony: 351

Mija pięćdziesiąt lat, kiedy to we wrześniu 1968 roku przekroczyłem progi Zasadniczej Szkoły Zawodowej w Wągrowcu, aby rozpocząć naukę zawodu. Lata nauki szybko minęły i rozpoczęło się dorosłe życie. Praca, rodzina, dzieci i dalsze kształcenie...

Czas nieubłaganie płynął do przodu. Szybko minęły lata 70 i 80.
W 90 latach XX wieku zarządzałem Miejskim Przedsiębiorstwem Energetyki Cieplnej w Wągrowcu. Codziennie, kiedy przejeżdżałem z biura na kotłownie przy ul. Rgielskiej, mijałem budynki szkoły zawodowej, których widok przywoływał niejednokrotnie wspomnienia z tamtych szkolnych dni. Pomyślałem wówczas, że to były stare, dobre czasy, które nigdy nie wrócą, ale zrodził się wówczas pomysł spotkania, zjazdu koleżeńskiego po latach. W czerwcu 1994 roku wspólnie z koleżanką z lat szkolnych, Barbarą, zorganizowaliśmy pierwsze takie spotkanie. W spotkaniu uczestniczyli koledzy i koleżanki z dwóch klas: mechaników i tokarzy oraz zaproszeni nauczyciele: mgr Mirosława Szymkowiak i Mikołaj Syryśko. (...)

WIĘCEJ W ŚRODOWYM WYDANIU GŁOSU NR 40 Z 3 PAŹDZIERNIKA 2018 R.

Furry Jagody

Szczegóły

Utworzono: wtorek, 25, wrzesień 2018 22:51

kubaglos

Odsłony: 239

Ma dopiero jedenaście lat, ogromny talent oraz artystyczną duszę. Damasławianka JAGODA NOWAK zajmuje się niezwykłą sztuką rysunku, jaką jest furry.

Postaci, które pojawiają się na rysunkach Jagody Nowak, są zwane potocznie „furry”, czyli zwierzęta z ciałem człowieka. Dziewczynka bardzo lubi rysować, robi to praktycznie od wielu lat, wybrała taką formę, ponieważ jest ona przyjemna w rysowaniu.
- Technika jest różna, zależy od tematu rysunku. Najczęściej jest to grafika komputerowa -przyznaje Jagoda. - Wykonuję też prace w ołówku, przy użyciu cienkopisów i markerów. Rysuję „od zawsze”. Wiadomo, że z wiekiem rysunki nabierały nowego wymiaru, aż wreszcie znalazłam rodzaj, który mi najbardziej odpowiada. Pierwszy rysunek powstał dobrych parę lat temu. Od tego czasu mój styl rysowania się bardzo zmienił. Wspomniane „furry” to coś, co nie podlega żadnym zasadom - dodaje dziewczynka. (...)

WIĘCEJ W ŚRODOWYM WYDANIU GŁOSU NR 39 Z 26 WRZEŚNIA 2018 R.

Radość życia bez nałogów

Szczegóły

Utworzono: wtorek, 18, wrzesień 2018 23:03

kubaglos

Odsłony: 335

Na każdym pikniku dla dzieci i młodzieży nie powinno zabraknąć zabawy i edukacji.

Tak też było podczas pikniku profilaktycznego, który zorganizował Miejski Ośrodek Profilaktyki i Rozwiązywania Problemów Alkoholowych przy pomocy samorządu miejskiego.
Dużym powodzeniem cieszyły się mecze BumperBall, czyli gra w dużych, dmuchanych kulach w piłkę nożną. Dzieci cieszyły się również z dmuchanych zjeżdżalni i licznych konkursów profilaktycznych. Nie zabrakło również przedstawień o tematyce profilaktycznej w wykonaniu uczniów wągrowieckich szkół. Kierownik Lidia Kozdęba i jej pracownicy uwijali się jak w ukropie, co zapewniło sprawny przebieg pikniku i zadowolenie uczestników, nie pomijając wymiaru edukacyjnego. A o to przecież chodziło.
Podczas pikniku profilaktycznego dzieci i młodzież z Wągrowca przyswajały sobie wiedzę na temat zapobiegania nałogom, przy okazji dobrze się bawiąc. Praktycznie doświadczały poruszania się po spożyciu używki przy pomocy alkogogli i narkogogli. Tutaj w specjalnych okularach musiały przejść krótki tor przeszkód, co nie było takie proste, bo... używka zadziałała.
Urząd Miejski zakupił dla podległych szkół walizki z atrapami narkotyków i dopalaczy, które z rąk burmistrza odebrali przedstawiciele dyrekcji tych placówek. (...)

WIĘCEJ W ŚRODOWYM WYDANIU GŁOSU NR 38 Z 19 WRZEŚNIA 2018 R.

Z harcerstwa przed ołtarz

Szczegóły

Utworzono: wtorek, 11, wrzesień 2018 21:48

kubaglos

Odsłony: 305

Na ślubnym kobiercu w kościele św. Barbary w Luboniu stanęli Kasia Gramza i Łukasz Kaniewski.

Oboje są instruktorami Hufca ZHP Wągrowiec, Kasia pełni funkcję skarbnika hufca, a Łukasz jest przewodniczącym hufcowej komisji rewizyjnej.
Jak odnaleźli siebie? Oczywiście w harcerstwie. Najpierw pokochali harcerstwo, a później siebie nawzajem. Teraz razem pójdą przez życie zgodnie z kierunkiem harcerskiej lilijki.
Łukasz to z krwi i kości wągrowczanin, zaś Kasia z rodzicami osiadła w Wirach pod Poznaniem. Łukasz ukończył „klasztorniak” i studiował na Politechnice Poznańskiej, gdzie zdobył stopień magistra na kierunku logistyka, a Kasia studiowała bezpieczeństwo narodowe na Uniwersytecie A. Mickiewicza. Obecnie mieszkają w Poznaniu, lecz nadal są zaangażowani w pracę w wągrowieckim harcerstwie, jednak z przyczyn formalnych Kasia zrezygnuje z pełnienia funkcji na najbliższym zjeździe hufca. (...)

WIĘCEJ W ŚRODOWYM WYDANIU GŁOSU NR 37 Z 12 WRZEŚNIA 2018 R.

Wykute w żelazie

Szczegóły

Utworzono: wtorek, 04, wrzesień 2018 23:54

kubaglos

Odsłony: 311

O tym, że każdy jest kowalem swojego losu, mówił wieki temu rzymski polityk. W przypadku wągrowieckiego rzemieślnika to prawda dosłowna.

Marek Brzeziński założył swój zakład w 1976 roku, świadcząc usługi kowalstwa artystycznego. Nauki pobierał u znanego wągrowczanina - Rakoczego, który wszczepił panu Markowi zamiłowanie do zawodu i namówił go do otwarcia własnego warsztatu. Podstawowym czynnikiem, który decydował wówczas o podjęciu takiej pracy były dochody, jakie ten fach zapewniał. Pierwszym poważnym zleceniem było wykonanie ławek w kościele przy ulicy Kolejowej, dziś Cysterskiej. Innym dużym zleceniem był remont bramy w klasztorze. Wszystko to działo się w drugiej połowie lat siedemdziesiątych.
– Musieliśmy z pomocnikiem zrobić całą nową furtkę, bo została skradziona i odrestaurować bramę – wspomina pan Marek. - Ówczesny proboszcz Zenon Willa powiedział, że już nikt takich rzeczy nie robi. Jednak daliśmy radę i do dziś brama służy parafianom.
Podczas innych prac w klasztorze doszło do mrożącej krew w żyłach sytuacji, którą dziś wągrowiecki kowal wspomina z uśmiechem.
- Kiedyś robiłem schody kręcone w klasztorze. Mój pracownik pomagał mi zazwyczaj do godziny 22. Mówię mu: „idź do domu, a ja do rana to pospawam.” I gdzieś około pierwszej lub drugiej w nocy usłyszałem, jak się ktoś skrada. Serce miałem w przełyku. Po chwili usłyszałem głos: „czy te szklaneczki mogę już wziąć?” To była zakonnica. Jak wróciłem do domu, matka powiedziała, że mam wszystkie kolory na twarzy. (...)

WIĘCEJ W ŚRODOWYM WYDANIU GŁOSU NR 36 Z 5 WRZEŚNIA 2018 R.

Nowe wyzwania i... przygoda

Szczegóły

Utworzono: wtorek, 28, sierpień 2018 21:01

kubaglos

Odsłony: 406

Z MACIEJEM PATELSKIM, nowym dyrektorem I Liceum Ogólnokształcącego im. Powstańców Wielkopolskich w Wągrowcu, o stojących przed nim wyzwaniach rozmawia Jerzy Mianowski.

Spodziewałeś się wygranej w konkursie?
- Takie przeżycia są zawsze bardzo stresujące. Nie spodziewałem się, że sam konkurs potrwa aż tak długo. Po części pierwszej, polegającej na sprawdzeniu dokumentów kandydatów pod względem formalnym, trwającej około godziny, obaj przeszliśmy do drugiego etapu. Każdy z nas prezentował przygotowaną koncepcję rozwoju szkoły, a następnie odpowiadał na pytania komisji. Wszystko trwało ponad pięć godzin. Po ogłoszeniu wyniku, dopiero po chwili dotarło do mnie, że komisja wybrała mnie
Konkurencja nie była jednak mocna?
- Jestem pewien, że rywalizacja była wyrównana i fair. Mojego konkurenta znam dobrze i cenię za pracowitość i zaangażowanie w pracy. Tak więc na pewno nie można było konkurencji lekceważyć. Pewnie moim atutem było doświadczenie z zarządzaniu szkołą, jako zastępca dyrektora.
Jak długo byłeś zastępcą dyrektora I LO i czy tylko dyrektora Cezarego Szypulskiego?
- W I Liceum Ogólnokształcącym na Klasztornej zostałem zatrudniony od września 2002 r. jako nauczyciel informatyki. Jednocześnie ówczesny dyrektor Ireneusz Biniewski powołał mnie na swojego zastępcę. Początki były ciężkie. Nie miałem żadnego doświadczenia w zarządzaniu szkołą. Uczyłem się jednak na bieżąco. Zawsze byłem otwarty na nowe wyzwania i nigdy nie poddawałem się bez walki. W końcu jestem zodiakalnym lwem... (...)

WIĘCEJ W ŚRODOWYM WYDANIU GŁOSU NR 35 Z 29 SIERPNIA 2018 R.

Franek - łowca bramek

Szczegóły

Utworzono: wtorek, 21, sierpień 2018 22:01

kubaglos

Odsłony: 343

MAŁGORZATA i DAWID JASIŃSCY doczekali się syna, któremu nadali imię FRANEK.

Dawid Jasiński to obecnie piłkarz Wełny Skoki, a poprzednio Nielby Wągrowiec. W swojej karierze piłkarskiej grał w: Chemiku Bydgoszcz, Górniku Polkowice, Sparcie Brodnica, Warcie Poznań. Jest właścicielem i trenerem Akademii Piłkarskiej Calcio w Wągrowcu. - Jesteśmy bardzo szczesliwi. Dziecko zdrowe, z żoną też wszystko dobrze. Sam poród to niesamowite emocje. Jestem dumny z żony że byla tak dzielna. Franek już w domu i pierwsza nieprzespana noc za nami.

WIĘCEJ W ŚRODOWYM WYDANIU GŁOSU NR 34 Z 22 SIERPNIA 2018 R.

Pasjonaci na całego

Szczegóły

Utworzono: poniedziałek, 13, sierpień 2018 23:39

kubaglos

Odsłony: 279

Do Miejskiego Domu Kultury zjechali z kilku zakątków Polski miłośnicy wojennych gier bitewnych.

Flames of War to historyczna gra bitewna zasadzająca się na bitwach z okresu II wojny światowej. Do boju można wprowadzić praktycznie dowolną armię z tego okresu.
W celu wyrównania różnic pomiędzy uzbrojeniem - używanym na początku i pod koniec wojny - gra jest podzielona na okresy: Early (1939-1940), Mid (1940-1943) oraz Late (1944-1945).
- Pierwszą rzeczą, jaką musimy zrobić, to wybrać armię z danego okresu – instruuje Mateusz Tochowicz, ekonomista z Poznania. - Tygrysy królewskie z końca wojny nigdy się nie spotkają na polu bitewnym z np. polskim wojskiem z okresu kampanii wrześniowej w 1939 r. – dodaje.
Zasady gry bitewnej są proste. Z zaciekawieniem obserwowałem przygotowywanie się graczy do walki na dużej planszy wielkości powierzchni stołu i z uwagą wsłuchiwałem się w ich rozmowy.
- Po ustaleniu okresu wybieramy format punktowy, np. 1500 punktów. Każda jednostka w danej armii ma przypisaną konkretną wartość. Im silniejsza, lepiej wyszkolona, tym droższa i na odwrót – mówi pan Mateusz.

WIĘCEJ W AKTUALNYM WYDANIU GŁOSU NR 33 Z 15 SIERPNIA 2018 R.