Kocham Cię, Mamo!

Szczegóły

Utworzono: wtorek, 21, maj 2019 21:52

Anna Borczykowska

Odsłony: 90

Dzieci trzeba kochać, a na matczyną miłość nie trzeba zasłużyć. W najbliższą niedzielę obchodzić będziemy jedno z najpiękniejszych świąt w roku - Dzień Matki.

Dom rodzinny zawsze w pierwszej kolejności kojarzy nam się z mamą i jej dobrymi, otulającymi rękoma. Martyna (imię zostało zmienione), jedna z dziewczyn, którą kiedyś poznałam, poprosiła mnie, żebym... pomogła jej odnaleźć biologiczną matkę. Nastolatka od dziecka przebywała w domach dziecka i ośrodkach dla młodzieży.
- Nie otrzymałam matczynej miłości, a słowo „mama” nie przechodzi mi przez gardło, bo jej po prostu nie znam. Wiem tylko, że była narkomanką i nie chciała mnie... - wyznała Martyna.
- Mimo to - chcesz ją odnaleźć - po co?- zapytałam.
Powiedziała, że chce jej tylko spojrzeć prosto w oczy i zapytać: - Dlaczego mnie nie chciałaś? (...)

WIĘCEJ W ŚRODOWYM WYDANIU GŁOSU NR 21 Z 22 MAJA 2019 R.

Skocko-płockie koligacje

Szczegóły

Utworzono: wtorek, 14, maj 2019 19:59

Iwona Migasiewicz

Odsłony: 74

Miniony weekend członkowie Towarzystwa Miłośników Miasta Skoki i Ziemi Skockiej spędzili na wycieczce w Płocku i Sannikach.

W programie zwiedzania miasta z przewodnikiem znalazły się m.in. miejsce urodzenia króla Bolesława Krzywoustego, katedra płocka położona na Wzgórzu Tumskim, Muzeum Archidiecezjalne i jedna z najstarszych szkół w Polsce, czyli słynna „Małachowianka” oraz Muzeum Mazowieckie z największymi w Polsce zbiorami sztuki secesyjnej. Uwagę zwiedzających zwróciły również nadwiślańskie bulwary, a także kolumna poświęcona zwycięskim obrońcom Płocka 1920 r. oraz rozrzucone na terenie starówki pomniki: Jana Pawła II, Władysława Broniewskiego i Miry Zimińskiej-Sygietyńskiej.
Następnego dnia uczestnicy wycieczki zobaczyli zespół pałacowo-parkowy w Sannikach, gdzie lato 1828 spędził młody Fryderyk Chopin, zaproszony przez rodziców swego szkolnego kolegi Konstantego Pruszaka. Dzisiaj znajduje się tu prężnie działające Europejskie Centrum Artystyczne im. Fryderyka Chopina. Zwiedzanie posiadłości zakończono obiadem i wysłuchaniem koncertu fortepianowego w wykonaniu prof. Andrzeja Tatarskiego. Muzyce towarzyszyły strofy wierszy zaprezentowane przez aktorkę Magdalenę Lamparską. (...)

WIĘCEJ W ŚRODOWYM WYDANIU GŁOSU NR 20 Z 15 MAJA 2019 R.

Nie lubiłem zbytnio grać w piłkę

Szczegóły

Utworzono: wtorek, 07, maj 2019 19:19

Zbigniew Grabowski

Odsłony: 123

Twarzą w twarz z RYSZARDEM SIELECKIM (rocznik 1959), samorodnym talentem Nielby Wągrowiec, który nigdy nie chciał zostać piłkarzem, stanął Zbigniew Grabowski.

W Nielbie rozpoczynałeś karierę nieomal od seniorów. Dlaczego?
- Byłem chłopakiem z Laskownicy Małej, który pojawił się w Wągrowcu po to, aby uczęszczać do „zawodówki” na Kcyńskiej. Chyba było to w drugie klasie, gdy koledzy z internatu, obserwując mnie na lekcjach wf zaproponowali, abym spróbował pograć z nimi w juniorach Nielby. Grałem przedtem „na wiochach”, przeważnie z chłopakami o 4 – 5 lat starszymi od siebie, bo gdzie tu na wsi znaleźć rówieśników do gry? Gdy przyjechało się ze szkoły czy też inni wracali z roboty, szło się zaraz grać w piłkę. A że zawsze szybko biegałem i rosłem jak na drożdżach, stawałem się coraz mocniejszy. Talentów było sporo, jednak z okolicy tylko ja z czasem pograłem trochę w piłkę. Koledzy w szkole stale mnie namawiali – chodź, chodź, zapisz się do Nielby. W końcu poszedłem, jak miałem już prawie 17 lat.
I trafiłeś pod skrzydła...
- Trenował nas Jan Kubacki, który pracował gdzieś w Komitecie. Pojeździłem trochę z chłopakami z drużyny po Poznaniu. Graliśmy z Energetykiem, Wartą czy też Olimpią Poznań. Jeździliśmy wtedy na mecze przeważnie pociągami. W sezonie 1974/1975 grałem już jednak w seniorach wraz z: Marysiem Zygą, Heniem Kuchcińskim, Heniem Nowakiem czy też Wojtkiem Jaroszem. Początkowo trenował mnie Wojciech Zbieralski, krótko też Jan Obrzut, zaś kolejnymi byli: Tomasz Sumiński, Adam Paleń i chyba jeszcze krótko Bogdan Kochański.
Jakie wyniki osiągała wtedy Nielba?
- Pamiętam, że zaczynałem od B – klasy, jednak po reformie województw w 1975 r. Nielba grała w A – klasie w województwie pilskim. Spadliśmy z niej jednak już w następnym sezonie, aby po sezonie 1977/1978 zameldować się w niej ponownie. Po roku awansowaliśmy kolejny raz, tym razem do klasy okręgowej.
W sierpniu 1977 r. byłeś wraz z drużyną na obozie sportowym w Srebrnej Górze koło Wapna. Z czym kojarzy Ci się ta data?
- Nie za wiele już z tego pamiętam. Wiem, że Wapno przeżyło wtedy katastrofę górniczą, a my musieliśmy chyba skrócić swój obóz sportowy, bo lokale były potrzebne dla ewakuowanych rodzin z Wapna. Obóz się jednak przydał, bo zrobiła się fajna atmosfera w drużynie... (...)

WIĘCEJ W ŚRODOWYM WYDANIU GŁOSU NR 19 Z 8 MAJA 2019 R.

Jak festiwal, to nauki

Szczegóły

Utworzono: poniedziałek, 29, kwiecień 2019 20:53

Franciszek S.

Odsłony: 109

We wtorek w Szkole Podstawowej Milenium w Popowie Kościelnym odbył się Festiwal Nauki, będący jednym z elementów realizowanego projektu rozwijającego kompetencje kluczowe z dziedziny nauk przyrodniczych i matematycznych pn: „Myśl logicznie, działaj praktycznie”.

Uczniowie zostali podzieleni na grupy zadaniowe i przez cały dzień uczestniczyli w działaniach doskonalących ich wiedzę i umiejętności matematyczno-przyrodnicze. Oglądali filmy wybrane przez Patrycję Borysiak, brali udział w grze terenowej, wykorzystującej aplikacje na urządzenia mobilne, posługiwali się kodami QR, rozwiązywali łamigłówki i zadania logiczne przygotowane przez wszystkich nauczycieli szkoły, rywalizowali w konkurencjach sportowych przygotowanych przez Kornelię Świętek, opartych na działaniach matematycznych. Dużym wzięciem cieszyły się eksperymenty i doświadczenia fizyczno-chemiczne przygotowane przez Klub Młodego Odkrywcy „Galaxy” i jej opiekuna Małgorzatę Dudek.
- Wiele radości sprawiły uczniom podchody zatytułowane „Wiedza kluczem do nauki”, przygotowane przez panie: Wiesławę Pakulską i Julitę Hoffmann, w których oprócz umiejętności naukowych ważne było też nastawienie na współdziałanie i etapowe projektowanie i budowanie domu z materiałów zgromadzonych w czasie zabawy - wyjaśnia Justyna Nawrot, dyrektor szkoły.
Zaproszony gość specjalny - Marta Szmyra, studentka V roku Uniwersytetu Medycznego w Poznaniu na kierunku biotechnologia, wygłosiła inspirujący wykład pt: „Naukowiec – moja misja, moja pasja”, zachęcający uczniów do rozwijania ich naukowych zainteresowań. (...)

WIĘCEJ W ŚRODOWYM WYDANIU GŁOSU NR 18 Z 1 MAJA 2019 R.

Podlewanie czyjegoś ogrodu

Szczegóły

Utworzono: wtorek, 23, kwiecień 2019 21:56

Konrad Szadkowski

Odsłony: 104

W ramach Światowego Dnia Książki z czytelnikami w Wągrowcu spotkała się EDYTA STĘPCZAK, autorka książki „Burka w Nepalu nazywa się sari”. Przybliżyła im tragiczną sytuację hinduskich kobiet.

Spotkanie odbyło się we wtorek w księgarni Muszyńscy, gdzie zebrała się liczna rzesza sympatyków literatury. Opowieści pisarki dotyczyły oczywiście Nepalu, kraju, o którym traktuje jej reportaż. Edyta Stępczak pojechała tam po raz pierwszy na studiach, powodowaną chęcią zobaczenia gór i jak stwierdziła, bardzo łatwo jest ulec urokowi Nepalu, głównie za sprawą piękna Himalajów i górskich wypraw opisywanych w konwencji literatury podróżniczej. Ale jest to wiedza dość powierzchowna, gdyż pokazuje dany kraj z jak najbardziej atrakcyjnej perspektywy.
- Jeszcze większe wrażanie niż himalajskie szczyty wywarły na mnie warunki życia tamtejszych ludzi – mówiła autorka.
Pojechała jako miłośniczka gór, ale wróciła jako aktywistka, z myślą, że któregoś dnia znajdzie się w Nepalu znów, ale w innym charakterze, skoncentrowana na pracy społecznej. I zrobiła to osiem lat później. Kiedy zamieszkała w wymarzonym kraju, poczuła się oszukana wizerunkiem Nepalu z perspektywy literatury podróżniczej. Okazało się, że znała tylko wąski wycinek rzeczywistości. Na miejscu zaczęła badać kraj pod innym kątem. Zaczęła pracę z organizacjami pozarządowymi, działającymi głównie na rzecz kobiet i dzieci - i zdała sobie sprawę z wyzwań, przed jakimi stają codziennie nepalskie kobiety.
- Prawdziwa walka nie toczyła się w tzw. strefie śmierci, na ośmiu tysiącach metrów, ale na nizinach. I nie o sportowy rekord, a o godność i podstawowe prawa człowieka – mówiła Stępczak w Wągrowcu. (...)

WIĘCEJ W ŚRODOWYM WYDANIU GŁOSU NR 17 Z 24 KWIETNIA 2019 R.

Tragiczny wypadek w drugi dzień świąt

Szczegóły

Utworzono: wtorek, 23, kwiecień 2019 21:52

Konrad Szadkowski

Odsłony: 326

Jedna osoba zginęła, a sześć zostało przetransportowanych do szpitali w Wągrowcu i Bydgoszczy w wyniku czołowego zdarzenia dwóch aut osobowych.

Do wypadku doszło w poniedziałek w okolicach godziny 21 w Morakowie, na drodze wojewódzkiej z Wągrowca do Kcyni. Pierwsze informacje, jakie docierały z miejsca zdarzenia, mówiły o tym, że trwa tam akcja reanimacyjna, a droga nr 241 jest zablokowana i policjanci kierują ruch na objazd w stronę Gołańczy.
- W zdarzeniu uczestniczyły samochody marki Mazda CX-5, w której jechała 4-osobowa rodzina i Seat Cordoba, w którym jechało 5 osób - poinformował oficer prasowy Komendy Powiatowej Policji w Wągrowcu, sierż. sztab. Dominik Zieliński. - Sześć osób zostało zabranych do szpitali w Wągrowcu i Bydgoszczy. Wstępnie ustalono, że do zderzenia czołowego pojazdów doszło w chwili, gdy jeden z kierujących wykonywał manewr wyprzedzania.
W obu samochodach podróżowały rodziny, które wracały do domu ze świąt, a na drodze było ograniczenie prędkości do 90 kilometrów na godzinę.
Poza policją na miejscu interweniowała też straż pożarna, która zabezpieczała i oświetlała miejsca zdarzenia, zaś strażacy przy pomocy sprzętu hydraulicznego dostali się do dwóch mężczyzn, którzy byli zakleszczeni w rozbitych wrakach pojazdów.
- Pozostałe osoby biorące udział w zdarzeniu były opatrywane przez strażaków i członków Zespołów Ratownictwa Medycznego – poinformował st. sekc. Piotr Kaczmarek, oficer prasowy Komendy Powiatowej Państwowej Straży Pożarnej w Wągrowcu. - Obecny na miejscu zdarzenia lekarz, mimo podjętej próby resuscytacyjnej, stwierdził zgon jednej z poszkodowanych osób. (...)

WIĘCEJ W ŚRODOWYM WYDANIU GŁOSU NR 17 Z 24 KWIETNIA 2019 R.

Pięć lat wysiłku twórczego

Szczegóły

Utworzono: wtorek, 26, marzec 2019 22:42

Franciszek S.

Odsłony: 335

Od momentu powstania towarzystwa mieszkańcy miasta i gminy nie tylko dowiedzieli się o swojej historii, ale udostępnili informacje i historyczne pamiątki, które zalegały w domowych archiwach.

Towarzystwo Miłośników Miasta Skoki i Ziemi Skockiej obchodzić będzie w tym roku pięcio lecie istnienia. Na jego czele stanęła Iwona Migasiewicz, autorka wielu publikacji historycznych i spiritus movens wielu zdarzeń, które miały miejsce w ostatnim czasie.
Można śmiało stwierdzić, że powołanie TMMSiZS spowodowało połączenie rozproszonych działań dotyczących dokumentowania historii miasta i gminy, niektóre wręcz zostały dopiero zainicjowane, ruszyły też intensywne prace dokumentujące historię ludzi i miejsc związanych z wielokulturowością tego terenu, zrywem niepodległościowym i powstańczym. Ich wysiłek był szczególny w okresie przygotowań do obchodów 650.lecia lokacji miasta Skoki. (...)

WIĘCEJ W ŚRODOWYM WYDANIU GŁOSU NR 13 Z 27 MARCA 2019 R.

Niezwykłe dokumentowanie historii

Szczegóły

Utworzono: wtorek, 19, marzec 2019 23:06

Franciszek S.

Odsłony: 229

Podczas ostatniego weekendu na terenie kilku gmin można było zaobserwować niezwykłą grupę rowerzystów, którzy dokumentowali powstańcze pomniki.

Na grupę natknąłem się w ostatnią niedzielę w Potulicach w gminie Wągrowiec. Pięciu mężczyzn zatrzymało się przy jednym z pomników upamiętniających udział mieszkańców wsi w Powstaniu Wielkopolskim. To właśnie stąd wyruszyli do walki z zaborcą pod Radwankami. Kilku z nich zginęło w tej bitwie. Rowerzyści ubrani byli w jednolite stroje wyróżniające ich spośród innych użytkowników dróg. Na rowerowe siodełka wskoczyli: Mariusz Gąszczak, Szczepan Matela, Krzysztof Rolnik, Norbert Zdziebkowski i Maciej Jankowski. Wszyscy są członkami Stowarzyszenia Kórnickie Bractwo Rowerowe w Kórniku. (...)

WIĘCEJ W ŚRODOWYM WYDANIU GŁOSU NR 12 Z 20 MARCA 2019 R.

Chwalicie Cudze, a Arnold chwali jego

Szczegóły

Utworzono: wtorek, 12, marzec 2019 22:58

Franciszek S.

Odsłony: 308

ARKADIUSZ HERODOWICZ kilka lat temu zamieszkał w Skokach. Światowej sławy siłacz opowiada nam o swojej sportowej drodze i planach. Rozmawia z nim Franciszek Szklennik.

Jakie drogi wiodły do Skoków?
- Hmm... Moja droga do Skoków zaczęła się od spotkania na mojej drodze kobiety mojego życia. Zacząłem wraz z Eweliną często odwiedzać Skoki. W krótkim czasie po naszym spotkaniu urodziła mi śliczną córeczkę. Ja, urodzony poznaniak, mieszkający w dużej aglomeracji, szukałem spokoju i właśnie w Skokach go znalazłem.
Kiedy zaczęła się Pana przygoda sportowa? Czy to było kiedyś dziecięce marzenie?
- Moja droga sportowa trwa od wielu już lat. Pierwsze osiągnięcia w sporcie miałem już w wieku 13 - 14 lat, kiedy to zdobyłem wicemistrza Polski młodzików w boksie oraz wicemistrza makroregionu północno – zachodniego, ale moim marzeniem od zawsze było być człowiekiem dużym i silnym. Niestety, ani tamte czasy, ani sytuacja finansowa na to nie pozwalały.
Dlaczego wybrał Pan ten rodzaj wyczynu, a nie inną popularną dyscyplinę sportu?
- Jak wspomniałem wcześniej, zawsze było to moje marzenie. Kiedy już byłem stabilny finansowo, chciałem uporządkować swoją sytuację rodzinną i wtedy na mojej drodze stanęła Ewelina Springer, rodowita skoczanka i muszę powiedzieć że to właśnie dzięki Ewelinie zacząłem spełniać marzenia. Ona widziała jak mnie to kręci i to ona zaciągnęła mnie na pierwsze zawody u Grzesia Peksy Strongmana. Były to zawody o Puchar Burmistrza Jastrowia. Zająłem wtedy drugie miejsce, wyciskając 230 kg, jeśli mnie pamięć nie zawodzi.
To ile wyrzeczeń wymagają sukcesy, które ma już Pan w życiorysie?
- Tak jak w każdej dyscyplinie sportu i wyczynu konieczna jest rezygnacja z tego, co inni nazywają bogatym życiem towarzyskim i przysłowiowym „brudziem”. Można powiedzieć, że podkradam czas: po pracy szykuję się na trening, który trwa około 2 godzin, po powrocie do domu spędzam krótki, ale intensywny czas z dzieckiem, potem kolacja i spanie. Tak wygląda każdy pracujący dzień tygodnia. Nie mam zbyt wielu chwil dla rodziny, przyjaciół i znajomych. Pozostaje tylko weekend, ale też nie zawsze, ponieważ staram się nadrobić stracony czas dla dziecka. (...)

WIĘCEJ W ŚRODOWYM WYDANIU GŁOSU NR 11 Z 13 MARCA 2019 R.

Ksiądz w spódnicy

Szczegóły

Utworzono: wtorek, 26, luty 2019 23:45

Franciszek S.

Odsłony: 774

ANNA TWARDOWSKA, kierownik Urzędu Stanu Cywilnego w Mieścisku, opowiada o swoich doświadczeniach i ciekawych zdarzeniach. Rozmawia z nią Franciszek Szklennik.

Gdzie zaczęły się losy obecnej pani kierownik?
- W niewielkiej miejscowości w gminie Ryczywół. Po ukończeniu w 1983 roku liceum ekonomicznego, zaczęłam szukać pracy. Marzyła mi się praca w urzędzie gminy w Ryczywole. Niestety, nie było wakatów. Ówczesny naczelnik gminy powiedział, że może coś się zwolni, ale nie umiał określić terminu. Dlatego pełna młodzieńczego zapału postanowiłam wyruszyć do dużego miasta w poszukiwaniu pracy.
Spełniony sen o wielkim mieście?
- Z miejscowości, w której mieszkałam, autobus pracowniczy dowoził ludzi do pracy w Poznańskim Kombinacie Budowlanym w Poznaniu przy ul. Szarych Szeregów. Postanowiłam tam znaleźć pracę. Otrzymałam ją w dziale księgowości. I tym sposobem znalazłam się w Poznaniu. I właśnie tam poznałam swojego męża Eugeniusza, który po powrocie z wojska (służył 3 lata w  marynarce – takie były czasy) również podjął tu pracę.
I spotkaliście się...
- Spotkaliśmy się przypadkowo. Gdzie? W windzie. Trochę nią wtedy pojeździliśmy, wiesz: góra - dół, góra - dół, zanim umówiliśmy się na randkę. Po roku wzięliśmy ślub. Okazało się, że była to „winda do nieba”.
I powiódł Cię przed ołtarze...
- Ale najpierw przed oblicze kierownika Urzędu Stanu Cywilnego w Ryczywole, a potem przed oblicze kapłana w Połajewie. Niewiele pamiętam z tych uroczystości. Byłam zbyt przejęta i przestraszona. Dlatego dzisiaj, kiedy sama jestem po tamtej stronie, jako kierownik USC doskonale rozumiem państwa młodych i dbam o miłą atmosferę, niejednokrotnie rozładowując napięcie jakimś malutkim żarcikiem czy zagajeniem.
Rodzinka się rozrosła?
- Mamy troje dorosłych dzieci. A teraz spodziewamy się pierwszego wnuka – co za radość...
Czy kiedyś myślałaś, że będziesz „księdzem w spódnicy”?
- Nie ukrywam, że marzyłam o pracy w urzędzie, ale w młodości nigdy nie przypuszczałam, że kiedyś zostanę kierownikiem Urzędu Stanu Cywilnego.
Trafiliście jakoś do Mieściska...
- Po ślubie przyprowadziliśmy się do Mieścisku, ze względu na mieszkanie służbowe, które mąż otrzymał podejmując pracę w PGR w  Popowie Kościelnym. Ja zatrudniłam się w urzędzie miasta i gminy w Kłecku jako księgowa podatkowa, a w 1988 roku przeniosłam się do pracy w urzędzie w Mieścisku w referacie spraw obywatelskich. I to chyba był ten moment. Pracowałam w jednym biurze z kierownikiem USC. (...)

WIĘCEJ W ŚRODOWYM WYDANIU GŁOSU NR 09 Z 27 LUTEGO 2019 R.

Tu wszystko się zaczęło...

Szczegóły

Utworzono: wtorek, 19, luty 2019 23:28

Jerzy M.

Odsłony: 504

O niełatwej, ale też przyjaznej drodze posługi duszpasterskiej ks. DARIUSZ W. ANDRZEJEWSKI opowiada Jerzemu Mianowskiemu.

Właśnie minęło 25 lat, kiedy to 5 lutego 1994 r. ks. bp Bogdan Wojtuś wyświęcił w wągrowieckim klasztorze na kapłana rodowitego wągrowczanina, ks. Dariusza W. Andrzejewskiego...
- Tak, w tym roku przeżywam dokładnie 25 lat, gdy w sobotnie popołudnie 5 lutego 1994 r. w parafii klasztornej w Wągrowcu przyjąłem z rąk ks. bp. Bogdana Wojtusia Sakrament Kapłaństwa. Była to nie tylko dla mnie szczególna i wyjątkowa uroczystość, gdyż zostałem namaszczony na kapłana w swoim rodzinnym kościele w Wągrowcu, a nie w katedrze, gdzie zwykle przyjmuje się święcenia kapłańskie. To w wągrowieckim klasztorze otrzymałem także wszystkie wcześniejsze sakramenty święte. Za św. Janem Pawłem II mogę powtórzyć: „tu wszystko się zaczęło, i życie się zaczęło, i szkoła się zaczęła, i kapłaństwo się zaczęło”.

Kto miał największy wpływ na ukształtowanie drogi księdza do kapłaństwa?
- Moja droga do kapłaństwa dojrzewała powoli, ale rozwijała się od dzieciństwa. To przede wszystkim rodzina i klimat mojego domu rodzinnego ukształtowały moje powołanie. Wzrastałem w rodzinie pobożnej i głęboko katolickiej. Po Bogu dziękuję moim śp. Rodzicom Zofii i Czesławowi za dar życia i wychowania.
Na swej życiowej drodze spotkałem wielu dobrych, szlachetnych i świętych kapłanów, by wspomnieć choćby Prymasa Tysiąclecia, Sługę Bożego Stefana Kardynała Wyszyńskiego, którego miałem szczęście spotykać i witać w rodzinnym Wągrowcu od 1971 r., aż do ostatniej Jego wizyty w lutym 1981 r. Prymas Wyszyński przybywał do Wągrowca przynajmniej dwa razy w roku, nawiedzając Dom Księży Emerytów. Kiedyś jako ministranta zapytał mnie: „co z ciebie wyrośnie”? Dzisiaj, gdy jest mi w życiu ciężko, codziennie modlę się do Dobrego Boga za Jego wstawiennictwem – mamy nadzieję - bliską już beatyfikację tego Wielkiego, Opatrznościowego Pasterza, Ojca Narodu i męża stanu.
Przykładem szlachetnego życia i wzorem kapłańskiej posługi był dla mnie także długoletni proboszcz rodzinnej parafii w Wągrowcu, śp. ks. infułat Zenon Willa, przyjaciel Rodziny, mój wychowawca i w końcu kaznodzieja prymicyjny.

Te lata - mimo peregrynacji po świecie - bardzo mocno związane są z wągrowieckim matecznikiem, czy parafią pw. Wniebowzięcia NMP...
- To prawda, mimo moich dalekich wyjazdów do Francji, Szwajcarii i w końcu do Kanady w Ameryce Północnej, zawsze żywo interesowałem się tym wszystkim, co dzieje się w moim rodzinnym mieście i w mojej parafii. Nie potrafię oderwać się od swoich korzeni i miejsca mojego urodzenia. Zawsze utrzymywałem bliskie i życzliwe związki z ratuszem i panem burmistrzem Stanisławem Wilczyńskim. Telefonicznie i mailowo opowiadałem o moich wspomnieniach, wizjach i planach. Przez jakiś czas pisywałem także dla Głosu Wągrowieckiego. (...)

WIĘCEJ W ŚRODOWYM WYDANIU GŁOSU NR 08 Z 20 LUTEGO 2019 R.

Szkoła ze szczególnym wyróżnieniem

Szczegóły

Utworzono: środa, 13, luty 2019 00:53

Jakub B.

Odsłony: 415

Przedstawiciele 214 placówek z całej Polski, a wśród nich jedyna z powiatu wągrowieckiego szkoła w Wiatrowie otrzymała z rąk przewodniczącego ZHR hm. GRZEGORZA NOWIKA zaszczytne miano - certyfikat Szkoły Niepodległej.

Podczas uroczystej gali, która odbyła się 8 lutego w Sejmie Rzeczypospolitej Polskiej w Warszawie dyrektor Zespołu Szkolno-Przedszkolnego w Wiatrowie Mirosława Jarosz wraz z nauczycielką tej placówki Krystyną Rebajn - koordynatorką projektu - odebrały certyfikat potwierdzający fakt, że Szkoła Podstawowa w Wiatrowie uzyskała tytuł zwany Mianem „Szkoły Niepodległej”.
Wśród 214. placówek oświatowych z całej Polski, szkoła w Wiatrowie jako jedyna z powiatu wągrowieckiego otrzymała z rąk Przewodniczącego Związku Harcerstwa Rzeczypospolite, hm. Grzegorza Nowika certyfikat Szkoły Niepodległej.
Uroczysta gala była poprzedzona konferencją naukową z udziałem marszałków: Sejmu i Senatu, premiera Mateusza Morawieckiego, przedstawicieli MEN i Kancelarii Prezydenta oraz zaproszonych naukowców i historyków z okazji otwarcia wystawy pn. „Niepodległa w 100 rocznicę powstania Sejmu Ustawodawczego 10 lutego 1919 r”. (...)

WIĘCEJ W ŚRODOWYM WYDANIU GŁOSU NR 07 Z 13 LUTEGO 2019 R.

To była moja męska decyzja

Szczegóły

Utworzono: wtorek, 05, luty 2019 22:25

Jakub B.

Odsłony: 530

Z ANDRZEJEM WOŹNICKIM o sprawach z pozoru błahych i ważkich, jednak spiętych strażackim wężem, rozmawia Jerzy Mianowski.

Szybko podjąłeś decyzję o kandydowaniu na prezesa zarządu Oddziału Powiatowego ZOSP RP w Wągrowcu?

- Takie decyzje szybko i bez zachłyśnięcia podejmują tylko ci, którzy widzą w tym drogę do własnego lansowania się, efekciarstwa i próżnego ego. W sytuacji końca kadencji jest czas na zastanowienie, przemyślenia i naturalne przygotowanie do nowego wyzwania. Po śmierci dh prezesa, Zarząd Oddziału musiał pracować dalej, więc czasu nad długie przemyślenia nie było za wiele. A jak mnie znasz, zawsze lubiłem nowe wyzwania, a podejmowania ważkich decyzji jako dowódca dawno się nauczyłem. Więc była to męska decyzja.
Kto lub jakie gremium wyszło z tą propozycją?

- Propozycje objęcia funkcji prezesa wyszła oczywiście od członków Zarządu, którzy są przedstawicielami jednostek OSP z naszego powiatu i również bezpośrednio z wielu OSP otrzymywałem sygnały druhów, że widzą moją osobę na tej funkcji.
Zachłysnęło Ciebie wówczas?

- Można udawać i tworzyć pozory, ale jak ktoś działa w szeregach strażackich od najmłodszych lat i robi to z przekonania, że tak właśnie trzeba, to nie ma miejsca na fałszywą skromność. Bardziej miałem obawy o sprostanie wymogom pracy administracyjnej związanej z funkcją prezesa, niż całą pozostałą częścią zadań, ale umówiłem się z całym prezydium zarządu na wspólną działalność.
A tak w ogóle, wysunięto jakiegokolwiek kontrkandydata?

- Nie, moja kandydatura była jedyna. Może lata ścisłej współpracy ze zmarłym dh Andrzejem w Zarządzie Powiatowym i Zarządzie MG w Gołańczy wyrobiły wśród tych, z którymi przychodziło nam współpracować na różnych płaszczyznach podobne odczucia. Myślę, że stworzyliśmy dobrze działający tandem druhów oddanych sprawie, rozumiejących się na przysłowiowe mrugnięcie oka i uzupełniających się w codziennym działaniu. Nie nasze osoby byłe ważne w tym wszystkim, ale strażacka służba.
Nie obawiasz się, że teraz przez dłuższy czas będziesz działał w cieniu śp. Andrzeja Kuraszkiewicza, Twojego poprzednika?

- Tak jak powiedziałem na pogrzebie dh Andrzeja w czasie pożegnania, traktowałem go jak „starszego brata” i dlatego myślę, że działanie w cieniu „starszego brata” to tylko zaszczyt, a nie ujma i coś złego. Wiele spraw to nasza wspólna robota i kontynuowanie ich będzie rzeczą naturalną i oczywistą. (...)

WIĘCEJ W ŚRODOWYM WYDANIU GŁOSU NR 06 Z 6 LUTEGO 2019 R.

Różne barwy ferii

Szczegóły

Utworzono: wtorek, 22, styczeń 2019 22:37

Jakub B.

Odsłony: 416

To już ostatnie dni ferii zimowych w Wielkopolsce. Nie wszystkie dzieci jednak miały okazję do uczestniczenia w zorganizowanych formach wypoczynku.

Organizatorami zajęć najczęściej były i są placówki biblioteczne. Tak było w Wągrowcu i w Skokach. Początek ferii zbiegł się z 27. Finałem Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy, tak więc dzieci i młodzież szkolna były aktywnie zaangażowane w kwestowanie na rzecz Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy oraz przy imprezach finału.
Pogoda nie rozpieszczała w czasie ferii, choć spełniły się częściowo marzenia dzieci o choć odrobinie śniegu i mrozu. (...)

WIĘCEJ W ŚRODOWYM WYDANIU GŁOSU NR 04 Z 23 STYCZNIA 2019 R.

Nadwełniańskie miasteczko z charyzmą

Szczegóły

Utworzono: wtorek, 15, styczeń 2019 23:52

Jakub B.

Odsłony: 580

Mieścisko wbrew pozorom nie było i nie jest zapyziałym miasteczkiem, gdzie psy d... szczekają.

W ubiegłym roku doczekało się wiekopomnego dzieła o swoich mieszkańcach. Mało która miejscowość w regionie może pochwalić się takim opracowaniem. Zazwyczaj są to próby monografii lub wspomnienia, a ta praca wykracza poza utarty model publikacji o tym charakterze.
Do lat ostatniego międzywojnia Mieścisko posiadało prawa miejskie, a w wiekach wcześniejszych otrzymało kilka praw, między innym król Jan III ustanowił tam jarmarki, a  1797 roku Mieścisko miało komorę celną. Właśnie mieściskie jarmarki przez setki lat przyciągały handlarzy bydła, drobiu, w tym gęsi oraz kupców kramnych z okolic i daleka. Cykliczne jarmarki przetrwały do 1939 roku.
Mało kto wie, że Mieścisko było miastem. Już w XV wieku Mieścisko posiadało prawa miejskie. W 1474 roku król Kazimierz Jagiellończyk przeniósł Mieścisko z prawa polskiego na prawo niemieckie (magdeburskie). W 1934 roku utraciło prawa miejskie wskutek stagnacji w rozwoju.
Edward Kubisz, były mieszkaniec Mieściska, w swojej prawie 550-stronicowej pracy odbył spacer ulicami miasteczka lat 50-tych XX wieku. Mieszkał tutaj do 1959 roku, a potem poszedł w świat, jednakże wciąż wraca do rodzinnych korzeni. Nie jest to opracowanie pretendujące do klasycznej monografii czy też podręcznika historii, a  mimo wszystko kopalnia wiedzy o wielkopolskim miasteczku i jego mieszkańcach z socjologicznym zacięciem.
- Mieszkańcy tamtego Mieściska stanowili jedną wielką rodzinę ze wszystkimi tej zależności prawami, ale i obowiązkami – mówi autor publikacji. (...)

WIĘCEJ W ŚRODOWYM WYDANIU GŁOSU NR 03 Z 16 STYCZNIA 2019 R.

Książęcy pałac

Szczegóły

Utworzono: wtorek, 08, styczeń 2019 21:10

Jakub B.

Odsłony: 583

Skoczanka MAJA GIŻYCKA - RÓZALSKA jest Pośrednikiem Dobra Fundacji Gajusz w Łodzi. Jej wystąpienie podczas jasełek w Skokach wywołało wielkie poruszenie. Rozmawiał z nią Franciszek Szklennik.

Proszę opisać swoje skockie korzenie
- Moja mama jest z Chełmna, tata z Włocławka. Oboje studiowali w Poznaniu. Spotkali się w szpitalu w Pile i już jako małżeństwo przyjechali do Skoków. Ówczesne władze kusiły wtedy młodych lekarzy perspektywą mieszkań służbowych. Przyjęli propozycję pracy w skockiej przychodni. W miasteczku, którego dotąd nie znali. Na początku na próbę, na chwilę. Zostali ponad 40 lat. Do tej pory mieszkają w Skokach. Tu wychowali się moi dwaj starsi bracia i ja.
Ma Pani swoje doświadczenia artystyczne związane z Grupą Artystyczną Skoczki. Ile lat trwała ta przygoda?
- „Skoczki” to jedno z najradośniejszych wspomnień mojego dzieciństwa. Należałam do pierwszego składu dziecięcego chóru „Skoczki 93”, czyli obecnie Grupy Artystycznej Skoczki. Pamiętam dzień przesłuchań kandydatów do mającego powstać chóru. W skockiej bibliotece, naprzeciwko mojego domu rodzinnego. Miałam 8 lat. Długo wybierałam sukienkę. Wystrojona i onieśmielona zaśpiewałam swoją piosenkę, potem powtarzałam ze słuchu fragmenty melodii. Udało się. Tego dnia zaczęła się moja przygoda ze śpiewaniem.
Z kim dane było Pani wspólnie pracować?
- Dzięki Skoczkom poznałam Mieczysława Jarzembowskiego, czyli naszego „Pana Miecia”, który kierował zespołem. Przez wiele lat uczył nas nie tylko śpiewu. Uczył wrażliwości, koleżeństwa i wiary w siebie. Człowiek z wielkim poczuciem humoru i jeszcze większym sercem. W świat muzyki wprowadzał nas też „Pan Antek”, czyli Antoni Wiśniewski - świetny pedagog, zawsze uśmiechnięty, pełen pozytywnej energii. Dobrym duchem zespołu była „Pani Jadzia” - Jadwiga Ranke, wieloletnia dyrektor biblioteki, która stała się dzięki niej prawdziwym domem kultury. Domem, bo atmosfera była tam zawsze domowa. A kultury, bo w maleńkim miasteczku w latach dziewięćdziesiątych pokazała, że warto realizować marzenia, ćwiczyć, rozwijać talenty, a sukces jest bliżej niż nam się wydaje. Bardzo dbała o nas również Pani Gabrysia Bałażyk z biblioteki. Na każdej próbie, występie, wycieczce. Zawsze przy nas, zawsze gotowa do pomocy. To dzięki ich bezinteresownemu zaangażowaniu, godzinach spędzonych na próbach, warsztatach oraz organizacji koncertów i wyjazdów „Skoczki” mogły zwiedzać Polskę i Europę, spotkać papieża, koncertować w: Hiszpanii, we Włoszech, w Watykanie, Na Litwie, Ukrainie, w Niemczech czy w Francji. Kiedy byłam dzieckiem, myślałam, że to normalne, że ograniczeń nie ma, że kto ma talent, ten wygrywa festiwale. Dziś, po 25 latach wiem, że sytuacja utalentowanych dzieci w wielu innych polskich miasteczkach wygląda zupełnie inaczej niż w Skokach. (...)

WIĘCEJ W ŚRODOWYM WYDANIU GŁOSU NR 02 Z 9 STYCZNIA 2019 R.