Z potrzeby serca i rozumu

Szczegóły

Utworzono: wtorek, 16, lipiec 2019 23:34

Zbigniew Grabowski

Odsłony: 57

Twarzą w twarz ze STANISŁAWEM MARKIEM JÓŹWIAKOWSKIM (rocznik 1957), właścicielem firmy zajmującej się kompleksową obsługą rolnictwa, miłośnikiem koni, działaczem sportowym i społecznym, człowiekiem, który nigdy nie mówi nigdy, gdy widzi sens społecznych inicjatyw, stanął Zbigniew Grabowski.

Marku, urodziłeś się w Damasławku i swoim dotychczasowym życiem zaświadczasz, że jesteś damasławianinem z krwi i kości...
- Tak naprawdę to mam na imię Stanisław. Jednak od urodzenia wszyscy mówili na mnie w domu Marek i tak już zostało. Jestem rodowitym mieszkańcem Damasławka. Tu na ojcowiźnie powstał mój dom, później również firma, która w tym roku obchodzi 30 - lecie istnienia. Społecznikostwo wyssałem zaś chyba z mlekiem matki. Byłem radnym gminy, legitymującym się najdłuższym nieprzerwanym stażem ze wszystkich radnych. W radach gminy pełniłem różne funkcje, począwszy od przewodniczącego Komisji Rolnej, poprzez członka zarządu gminy, a na wiceprzewodniczącym rady kończąc. Byłem też jedną kadencję radnym wojewódzkim i członkiem Sejmiku Samorządowego Województwa Pilskiego. Dziś działam dalej na rzecz mojej gminy tak, jak umiem najlepiej i czynię to z potrzeby serca i rozumu.
Spotykam się Tobą, aby porozmawiać głównie o sporcie. Sokół Damasławek powstał już w 1923 r., został jednak reaktywowany z niebytu w 1994 r., między innymi, a może przede wszystkim za Twoją przyczyną. Mija właśnie 25 lat od tego momentu.
- Zdarza mi się przeglądać zdjęcia, na których widzę ojca Tadeusza i jego braci grających w drużynie miejscowego Sokoła. Wspominam też czas, gdy plac do gry zwany boiskiem był w miejscu, gdzie jest dziś dom kultury, czyli o rzut kamieniem od mojego domu. Pamiętam, że gdy w Sokole grali członkowie mojej rodziny, jako dziecko chodziłem z nimi na mecze, nosiłem im buty i marzyłem, że też będę kiedyś grał w piłkę. Gracze przebierali się wtedy w strażnicy, która mieściła się tam, gdzie ma dziś sklep p. Halina Szyper i szli potem na boisko. Ja, 7 – 8 letni brzdąc, podawałem im wtedy piłki. Byłem bardzo rozżalony, gdy to boisko zlikwidowano i zaczęto w tym miejscu robić wykopy pod przyszły dom kultury i przedszkole.
Ta chęć gry spowodowała zapewne, że wy, młodzi wtedy jeszcze chłopcy, przystąpiliście do budowy nowego boiska...
- Tak, na początku lat 70-tych uparliśmy się, aby za mleczarnią wybudować nowe boisko, bo przecież gdzieś grać musieliśmy. W tym czasie mieliśmy już bardzo prężny LZS „Błyskawica”, który osiągał liczne sukcesy w piłce ręcznej. Bazy sportowej jednak nie było nadal. Budowaliśmy wtedy to boisko ok. 5 lat własnym sumptem i sprzętem, bo wielu z nas było synami rolników, a gdy już powstało, to rozegraliśmy na nim chyba jeden tylko mecz, bo zabrano je nam do „Energetyki”. (...)

WIĘCEJ W ŚRODOWYM WYDANIU GŁOSU NR 29 Z 17 LIPCA 2019 R.

Po trzykroć wierzę w sens tego, co robię

Szczegóły

Utworzono: wtorek, 25, czerwiec 2019 20:51

Franciszek S.

Odsłony: 317

IWONA SZAFRAN z Wągrowca jest mamą LEOSIA - tytularnego Lwa turnieju organizowanego od kilku lat w Rościnnie. Jest także zaangażowana w pomoc dzieciom dotkniętym rdzeniowym zanikiem mięśni (SMA). Rozmawia z nią Franciszek Szklennik.

Czym się teraz Pani zajmuje, jakie spełnia Pani zadania w fundacji?
- W Fundacji SMA działam od maja 2016 roku, pełnię tam funkcję koordynatora projektu. Moje działania koncentrują się na organizacji konferencji, szkoleń i akcji charytatywnych. Wspieram również działania PR. Organizowałam szkolenia z fizjoterapeutami dla nowo zdiagnozowanych w kraju oraz dla polskich dzieci leczonych we Francji, byłam odpowiedzialna za Konferencję Weekend ze SMAkiem w 2016 roku. W tym roku także uczestniczę w organizacji, jestem odpowiedzialna za część związaną z sympozjum naukowym oraz program merytoryczny dla rodzin. Mam na swoim koncie akcję pn: „Kibicuj chorym w walce z SMA`.
Co wiemy o tej chorobie?
- SMA (ang. spinal muscular atrophy), czyli rdzeniowy zanik mięśni, to schorzenie nerwowo-mięśniowe o podłożu genetycznym. W SMA obumierają neurony w rdzeniu kręgowym odpowiadające za pracę mięśni, wskutek czego mięśnie ciała słabną i stopniowo ulegają zanikowi. Odpowiednia opieka potrafi znacznie spowolnić postęp choroby. Czucie i dotyk nie są zaburzone w SMA, a rozwój poznawczy i emocjonalny przebiega normalnie. Dzieci z SMA zwykle są inteligentne, pogodne i czerpią ogromną radość z życia.
Choroba rozwija się wskutek mutacji w genie odpowiedzialnym za kodowanie SMN – specjalnego białka niezbędnego do funkcjonowania neuronów motorycznych. Białko SMN jest tworzone w procesach wewnątrzkomórkowych i nie można dostarczyć go z zewnątrz.
Mutację tę ma w Polsce jedna na 35–40 osób. Jeżeli oboje rodzice są nosicielami tej wady, istnieje 25% ryzyka, że ich dziecko będzie miało SMA. Rozpowszechnienie SMA w Polsce nie jest znane. Z częstości mutacji wnosiło się, że w którymś momencie życia na SMA zachoruje jedna na 5000–7000 osób, co dawałoby rozpowszechnienie rzędu 1:10000 w populacji. Najnowsze liczby oparte na danych z laboratoriów genetycznych wskazują na niższą częstość występowania choroby: ok. 400–800 osób w Polsce.

Czy wiadomo, ile osób w naszym powiecie zapadło na tą chorobę?
- Moja wiedza jest taka, że w naszej okolicy jest czworo chorych: troje dzieci i jeden dorosły. Być może, że jest ich więcej, jednak RODO nie pozwala mi sprawdzić dokładniej bazy danych. SMA to choroba rzadka i ciężko ją zdiagnozować. Jeżeli rodzic czuje się zaniepokojony, powinien odwiedzić swojego pediatrę lub fizjoterapeutę. W Wągrowcu jest jeden, który systematycznie szkoli się z zakresu SMA. To Mirosław Musielak (tel. 665 368 798) Przyjmuje także prof. dr hab. n. med. Barbara Steinborn, jedna z najlepszych neurologów dziecięcych w kraju, na jej oddziale są dzieci leczone lekiem spinrazą oraz te, które biorą odział w badaniu klinicznym preparatu Ridisplan.
Czy mamy do czynienia z jedną postacią choroby?
- Mimo że rdzeniowy zanik mięśni to jedno schorzenie, dzieli się ją na cztery typy lub postaci. Do niedawna stosowano podział oparty na wieku zaobserwowania pierwszych objawów. Obecnie preferuje się klasyfikację funkcjonalną, gdzie wyznacznikiem typu jest najwyższy osiągnięty etap rozwoju ruchowego.
W postaci pierwszej SMA (dawniej „choroba Werdniga-Hoffmanna”) objawy osłabienia mięśni widoczne są w pierwszych tygodniach albo miesiącach życia. Niemowlę jest wiotkie, zwykle ma osłabiony krzyk i oddech, nie jest w stanie unieść główki, ma trudności z oddychaniem, ze ssaniem. Dzieci, które umiały utrzymać się bez podparcia w pozycji siedzącej, ale nie zaczęły chodzić samodzielnie, zaliczane są do postaci drugiej SMA. Objawy to trudności w siedzeniu, problemy z raczkowaniem, z oddychaniem, utrzymaniem głowy w pozycji siedzącej, problem z podniesieniem rączki ponad ramię, słabe mięśnie nóg, pocenie się głowy podczas snu (...)

WIĘCEJ W ŚRODOWYM WYDANIU GŁOSU NR 26 Z 26 CZERWCA 2019 R.

Staram się dotrzeć do młodych

Szczegóły

Utworzono: wtorek, 18, czerwiec 2019 21:25

Konrad Szadkowski

Odsłony: 232

Uczniowie szkół są narażeni na wiele pokus współczesnego świata, wśród których prym wiodą narkotyki i alkohol. Jak ustrzec ich przed konsekwencjami pochopnych czynów wie dobrze TOMASZ GRALAK.

Tomasz odwiedza szkoły, gdzie prowadzi wykłady na temat agresji, alkoholu i narkotyków, tłumacząc młodym ludziom co robić, by się przed nimi ustrzec. Jak sam twierdzi, jego inicjatywa wychodzi naprzeciw dzisiejszym trendom, gdzie narkotyki czy dopalacze są ogólnie dostępne. 

- Spotykam się trzynastolatkami, rozmawiamy o narkotykach i mówią, że ich znajomi mieli już z nimi styczność. To jest najlepszy moment, by młodych ludzi przestrzec przez kontaktem z używkami - tłumaczy wągrowczanin.

POMYŚL ZANIM ZROBISZ
Podczas spotkań Tomek ma walizkę narkotykową, w której pokazuje młodzieży jak wyglądają narkotyki dostępne na rynku, by uświadomić ich, przed czym powinni się bronić. Prócz tego na wyposażeniu ma symulujące postrzeganie po używkach narkogogle i alkogogle, które uczniowie za jego namową zakładają, po czym próbują wykonać proste zadania. Oczywiście mają przy tym niezły ubaw. Ale, jak podkreśla Tomek, niebawem pójdą na pierwszą imprezę, gdzie pojawią się alkohol i narkotyki.

- Po tego typu substancjach czujesz, że możesz zrobić wszystko – mówi szkoleniowiec. - Jesteś bardzo odważny, wszystko wydaje się proste. Możesz wówczas zrobić coś nieprzemyślanego, np. wsiąść za kółko i doprowadzić do wypadku, co będzie miało poważne konsekwencje i może zniszczyć Ci życie.

Problemem według Tomka jest też brak wzorców i postaci, na których młodzi ludzie mogliby się wzorować. Dziś głównie są to piłkarze lub youtuberzy, ludzie popularni i majętni. Ale co trzeba zrobić, by zyskać popularność i pieniądze? Tomek uświadamia młodych ludzi, że aby osiągnęli podobny sukces, muszą włożyć w to dużo pracy i poświęcić się bez reszty. Powinni również otaczać się odpowiednimi ludźmi i stale pogłębiać swoją wiedzę. (...)

WIĘCEJ W ŚRODOWYM WYDANIU GŁOSU NR 25 Z 19 CZERWCA 2019 R.

Ruszył śladami przodków

Szczegóły

Utworzono: wtorek, 11, czerwiec 2019 22:54

Konrad Szadkowski

Odsłony: 350

Peter Wollinski przed bramą kościoła w Łeknie (fot. Konrad Szadkowski)  

Dla chcącego nie ma nic trudnego, tym bardziej jeśli chodzi o poszukiwania swoich źródeł. W takim właśnie celu do Wągrowca i okolic zawitał kilka dni temu pewien Australijczyk.

Peter Wollinski mieszka w Elderslie w Australii, 60 kilometrów na południowy zachód od Sydney. Ma 65 lat, pracował w bankowości, zaś od kilku lat jest na emeryturze. W 2010 roku jego ojciec zachorował na demencję i w ramach terapii, by ćwiczyć umysł, Peter pytał ojca o przeszłość. Wówczas dowiedział się, że rodzina ma korzenie żydowskie, o czym nigdy wcześniej w domu nie wspominano. Wówczas Peter postanowił odszukać miejsca, z których wywodzi się jego rodzina. Pomogła mu w tym krakowska firma Polish Origins, specjalizująca się w poszukiwaniu korzeni ludzi, których rodziny wywodzą się z Polski. 

W efekcie udało im się odszukać w archiwach ślady rodziny z aktami metrykalnymi. Jak się okazało, rodzina Petera mieszkała w Wągrowcu i okolicach. Jego pradziadkowie, Wolff i Paulina, przybyli w drugiej połowie XIX wieku do Łekna z Wronek. Tam w 1888 urodził się dziadek Petera - Herman, a także jego rodzeństwo: Samuel, Emil i Roschen. Na początku XX wieku wszyscy przenieśli się do Wągrowca. Pradziadkowie Petera zamieszkali przy dzisiejszej alei Jana Pawła II, zaś dziadkowie w domu przy ul. Gnieźnieńskiej. Po I Wojnie Światowej, ze względu na antysemickie poglądy dominującej wówczas endecji, rodzina Petera bała się o swoje bezpieczeństwo i wyjechała do Niemiec, najpierw do Sulechowa, następnie do Berlina, gdzie szybko się zgermanizowała. Stamtąd, dwa tygodnie przed wybuchem II Wojny Światowej ojciec Petera, Werner, uciekł do Danii, po czym udał się w rejs do Australii, gdzie został na stałe. (...)

WIĘCEJ W ŚRODOWYM WYDANIU GŁOSU NR 24 Z 12 CZERWCA 2019 R.

Nie dałbym się przesadzić

Szczegóły

Utworzono: wtorek, 04, czerwiec 2019 22:36

Franciszek S.

Odsłony: 318

JÓZEF ŚWIĘTEK ma 66 lat i tyle doświadczeń życiowych, że mógłby obdzielić nimi wielu ludzi.

Wystarczy wyjść na skraj podwórza, by ujrzeć szereg wiatraków z farmy wiatrowej znajdującej się już na terenie gminy Margonin. Najbliższy z nich stoi jakieś 1500 m od gospodarstwa i zaledwie 400 m od miedzy ich pola, która jest równocześnie granicą z powiatem chodzieskim. Tu u nich taka raczej nie powstanie, bo Rada Gminy przyjęła kiedyś uchwałę o nielokowaniu wiatraków na terenie gminy. Za to na jej terenie powstają instalacje fotowoltaiczne.
- Wiatraki się kręcą całą dobę, a energia drożeje - pokazuje ręką na urządzenia Józef Świętek.

TO WSPÓLNE DOBRO
- Wnuki też mają swoje obowiązki w gospodarstwie, bo każdy musi przyłożyć się chociażby do porządku na podwórku - mówi pan Józef, kiedy pokazuję mu chłopca sprzątającego podwórze.
W Oporzynie gospodarzyli już jego dziadkowie. Przekazali je potem swoim dzieciom, a one swoim. Jego mama pochodziła z sąsiedniego Pawłowa Żońskiego. Dziewczyna też jest z gospodarstwa, ale to nie tata Józefa powędrował za żoną, ale ona przyszła tu. Po rodzicach przejął w 1980 roku 15 hektarów z kawałkiem. Był czwartym z kolei dzieckiem w rodzinie, skończył technikum rolnicze i stał się jakby naturalnym następcą w gospodarstwie. Jego mama zmarła, gdy on miał 10 lat, a najstarsze z rodzeństwa szesnaście.
- Wiem, jak mało kto, co znaczy ciężka praca na roli - wspomina. - Czy moje wnuki zechcą zostać? Nie wiem. Mają 8 i 12 lat i zapewne jeszcze nie mają pomysłu na swoją przyszłość - dodaje.
Na tych swoich hektarach, powiększonych o kolejne prawie 5 ha - podobnie jak i rodzice - uprawiał rzepak, buraki cukrowe, zboża, hodował bydło mleczne i świnie.
- Można powiedzieć, że profil gospodarstwa zapewniał pieniądze przez cały rok. Jak wymłóciliśmy rzepak, to pieniądze z jego sprzedaży zapewniały spokojny byt aż do żniw, a niekiedy i dłużej - opowiada.
Nie było wtedy jeszcze wtedy kombajnów i trzeba było robić omłoty rzepaku. Teraz formalnym gospodarzem jest syn Łukasz i jego żona Żaneta.
- Teraz to żniwa zajmują nam zaledwie kilka dni - dodaje syn Łukasz.
ZIARNKO
DO ZIARNKA
Na stanie miał wtedy tzw. „kokotka”, powszechnie wtedy używany ciągnik marki Ursus -28 i kilka narzędzi do niego. Później na podwórku pojawił się Ursus C-60. Z czasem kupił kombajn „Bizon”, ale teraz jego następca - syn Łukasz zdecydował o kupnie kombajnu Class.
Była wtedy koniunktura na trzodę chlewną i opasy i w tym kierunku poszedł pan Józef. Były i krowy mleczne, ale jak dostawał za litr mleka 38 groszy, to bydło sprzedał. Planował kupno ziemi, ale w okolicy trudno było o nią. Teraz wspólnie z synem uprawiają 30 hektarów, w tym 8 dzierżawionych. (...)

WIĘCEJ W ŚRODOWYM WYDANIU GŁOSU NR 23 Z 5 CZERWCA 2019 R.

Kolejnych stu lat!

Szczegóły

Utworzono: wtorek, 28, maj 2019 21:33

Franciszek S.

Odsłony: 206

Pani JOANNA BULSKA skończyła 22 maja wiek życia.

Pani Joanna Bulska mieszka w Wągrowcu od 36.lat. Urodziła się w wielodzietnej rodzinie w Pląskowie. Ona sama była trzynastym z kolei dzieckiem spośród czternaściorga w rodzinie. Jej życie zawodowe związane było także z dziećmi, bo przez wiele lat pracowała z nimi jako opiekunka w przedszkolu. Wychowała również troje własnych. Pani Joanna jest babcią sześciorga wnucząt, prababcią dziesięciorga prawnuków i praprababcią niespełna rocznej Lidki.
Rodzina i znajomi przygotowali Szacownej Jubilatce iście królewskie przyjęcie w Dziennym Domu Seniora. Z życzeniami przybył także burmistrz Wągrowca Jarosław Berendt, Edyta Słomka, kierownik Urzędu Stanu Cywilnego oraz Grzegorz Tomaszewski, kierownik Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej. Wręczyli Jubilatce okolicznościowy podarunek, kwiaty oraz listy gratulacyjne, w tym od premiera Mateusza Morawieckiego. (...)

WIĘCEJ W ŚRODOWYM WYDANIU GŁOSU NR 22 Z 29 MAJA 2019 R.

Kocham Cię, Mamo!

Szczegóły

Utworzono: wtorek, 21, maj 2019 21:52

Anna Borczykowska

Odsłony: 325

Dzieci trzeba kochać, a na matczyną miłość nie trzeba zasłużyć. W najbliższą niedzielę obchodzić będziemy jedno z najpiękniejszych świąt w roku - Dzień Matki.

Dom rodzinny zawsze w pierwszej kolejności kojarzy nam się z mamą i jej dobrymi, otulającymi rękoma. Martyna (imię zostało zmienione), jedna z dziewczyn, którą kiedyś poznałam, poprosiła mnie, żebym... pomogła jej odnaleźć biologiczną matkę. Nastolatka od dziecka przebywała w domach dziecka i ośrodkach dla młodzieży.
- Nie otrzymałam matczynej miłości, a słowo „mama” nie przechodzi mi przez gardło, bo jej po prostu nie znam. Wiem tylko, że była narkomanką i nie chciała mnie... - wyznała Martyna.
- Mimo to - chcesz ją odnaleźć - po co?- zapytałam.
Powiedziała, że chce jej tylko spojrzeć prosto w oczy i zapytać: - Dlaczego mnie nie chciałaś? (...)

WIĘCEJ W ŚRODOWYM WYDANIU GŁOSU NR 21 Z 22 MAJA 2019 R.

Skocko-płockie koligacje

Szczegóły

Utworzono: wtorek, 14, maj 2019 19:59

Iwona Migasiewicz

Odsłony: 199

Miniony weekend członkowie Towarzystwa Miłośników Miasta Skoki i Ziemi Skockiej spędzili na wycieczce w Płocku i Sannikach.

W programie zwiedzania miasta z przewodnikiem znalazły się m.in. miejsce urodzenia króla Bolesława Krzywoustego, katedra płocka położona na Wzgórzu Tumskim, Muzeum Archidiecezjalne i jedna z najstarszych szkół w Polsce, czyli słynna „Małachowianka” oraz Muzeum Mazowieckie z największymi w Polsce zbiorami sztuki secesyjnej. Uwagę zwiedzających zwróciły również nadwiślańskie bulwary, a także kolumna poświęcona zwycięskim obrońcom Płocka 1920 r. oraz rozrzucone na terenie starówki pomniki: Jana Pawła II, Władysława Broniewskiego i Miry Zimińskiej-Sygietyńskiej.
Następnego dnia uczestnicy wycieczki zobaczyli zespół pałacowo-parkowy w Sannikach, gdzie lato 1828 spędził młody Fryderyk Chopin, zaproszony przez rodziców swego szkolnego kolegi Konstantego Pruszaka. Dzisiaj znajduje się tu prężnie działające Europejskie Centrum Artystyczne im. Fryderyka Chopina. Zwiedzanie posiadłości zakończono obiadem i wysłuchaniem koncertu fortepianowego w wykonaniu prof. Andrzeja Tatarskiego. Muzyce towarzyszyły strofy wierszy zaprezentowane przez aktorkę Magdalenę Lamparską. (...)

WIĘCEJ W ŚRODOWYM WYDANIU GŁOSU NR 20 Z 15 MAJA 2019 R.

Nie lubiłem zbytnio grać w piłkę

Szczegóły

Utworzono: wtorek, 07, maj 2019 19:19

Zbigniew Grabowski

Odsłony: 220

Twarzą w twarz z RYSZARDEM SIELECKIM (rocznik 1959), samorodnym talentem Nielby Wągrowiec, który nigdy nie chciał zostać piłkarzem, stanął Zbigniew Grabowski.

W Nielbie rozpoczynałeś karierę nieomal od seniorów. Dlaczego?
- Byłem chłopakiem z Laskownicy Małej, który pojawił się w Wągrowcu po to, aby uczęszczać do „zawodówki” na Kcyńskiej. Chyba było to w drugie klasie, gdy koledzy z internatu, obserwując mnie na lekcjach wf zaproponowali, abym spróbował pograć z nimi w juniorach Nielby. Grałem przedtem „na wiochach”, przeważnie z chłopakami o 4 – 5 lat starszymi od siebie, bo gdzie tu na wsi znaleźć rówieśników do gry? Gdy przyjechało się ze szkoły czy też inni wracali z roboty, szło się zaraz grać w piłkę. A że zawsze szybko biegałem i rosłem jak na drożdżach, stawałem się coraz mocniejszy. Talentów było sporo, jednak z okolicy tylko ja z czasem pograłem trochę w piłkę. Koledzy w szkole stale mnie namawiali – chodź, chodź, zapisz się do Nielby. W końcu poszedłem, jak miałem już prawie 17 lat.
I trafiłeś pod skrzydła...
- Trenował nas Jan Kubacki, który pracował gdzieś w Komitecie. Pojeździłem trochę z chłopakami z drużyny po Poznaniu. Graliśmy z Energetykiem, Wartą czy też Olimpią Poznań. Jeździliśmy wtedy na mecze przeważnie pociągami. W sezonie 1974/1975 grałem już jednak w seniorach wraz z: Marysiem Zygą, Heniem Kuchcińskim, Heniem Nowakiem czy też Wojtkiem Jaroszem. Początkowo trenował mnie Wojciech Zbieralski, krótko też Jan Obrzut, zaś kolejnymi byli: Tomasz Sumiński, Adam Paleń i chyba jeszcze krótko Bogdan Kochański.
Jakie wyniki osiągała wtedy Nielba?
- Pamiętam, że zaczynałem od B – klasy, jednak po reformie województw w 1975 r. Nielba grała w A – klasie w województwie pilskim. Spadliśmy z niej jednak już w następnym sezonie, aby po sezonie 1977/1978 zameldować się w niej ponownie. Po roku awansowaliśmy kolejny raz, tym razem do klasy okręgowej.
W sierpniu 1977 r. byłeś wraz z drużyną na obozie sportowym w Srebrnej Górze koło Wapna. Z czym kojarzy Ci się ta data?
- Nie za wiele już z tego pamiętam. Wiem, że Wapno przeżyło wtedy katastrofę górniczą, a my musieliśmy chyba skrócić swój obóz sportowy, bo lokale były potrzebne dla ewakuowanych rodzin z Wapna. Obóz się jednak przydał, bo zrobiła się fajna atmosfera w drużynie... (...)

WIĘCEJ W ŚRODOWYM WYDANIU GŁOSU NR 19 Z 8 MAJA 2019 R.

Jak festiwal, to nauki

Szczegóły

Utworzono: poniedziałek, 29, kwiecień 2019 20:53

Franciszek S.

Odsłony: 209

We wtorek w Szkole Podstawowej Milenium w Popowie Kościelnym odbył się Festiwal Nauki, będący jednym z elementów realizowanego projektu rozwijającego kompetencje kluczowe z dziedziny nauk przyrodniczych i matematycznych pn: „Myśl logicznie, działaj praktycznie”.

Uczniowie zostali podzieleni na grupy zadaniowe i przez cały dzień uczestniczyli w działaniach doskonalących ich wiedzę i umiejętności matematyczno-przyrodnicze. Oglądali filmy wybrane przez Patrycję Borysiak, brali udział w grze terenowej, wykorzystującej aplikacje na urządzenia mobilne, posługiwali się kodami QR, rozwiązywali łamigłówki i zadania logiczne przygotowane przez wszystkich nauczycieli szkoły, rywalizowali w konkurencjach sportowych przygotowanych przez Kornelię Świętek, opartych na działaniach matematycznych. Dużym wzięciem cieszyły się eksperymenty i doświadczenia fizyczno-chemiczne przygotowane przez Klub Młodego Odkrywcy „Galaxy” i jej opiekuna Małgorzatę Dudek.
- Wiele radości sprawiły uczniom podchody zatytułowane „Wiedza kluczem do nauki”, przygotowane przez panie: Wiesławę Pakulską i Julitę Hoffmann, w których oprócz umiejętności naukowych ważne było też nastawienie na współdziałanie i etapowe projektowanie i budowanie domu z materiałów zgromadzonych w czasie zabawy - wyjaśnia Justyna Nawrot, dyrektor szkoły.
Zaproszony gość specjalny - Marta Szmyra, studentka V roku Uniwersytetu Medycznego w Poznaniu na kierunku biotechnologia, wygłosiła inspirujący wykład pt: „Naukowiec – moja misja, moja pasja”, zachęcający uczniów do rozwijania ich naukowych zainteresowań. (...)

WIĘCEJ W ŚRODOWYM WYDANIU GŁOSU NR 18 Z 1 MAJA 2019 R.

Podlewanie czyjegoś ogrodu

Szczegóły

Utworzono: wtorek, 23, kwiecień 2019 21:56

Konrad Szadkowski

Odsłony: 210

W ramach Światowego Dnia Książki z czytelnikami w Wągrowcu spotkała się EDYTA STĘPCZAK, autorka książki „Burka w Nepalu nazywa się sari”. Przybliżyła im tragiczną sytuację hinduskich kobiet.

Spotkanie odbyło się we wtorek w księgarni Muszyńscy, gdzie zebrała się liczna rzesza sympatyków literatury. Opowieści pisarki dotyczyły oczywiście Nepalu, kraju, o którym traktuje jej reportaż. Edyta Stępczak pojechała tam po raz pierwszy na studiach, powodowaną chęcią zobaczenia gór i jak stwierdziła, bardzo łatwo jest ulec urokowi Nepalu, głównie za sprawą piękna Himalajów i górskich wypraw opisywanych w konwencji literatury podróżniczej. Ale jest to wiedza dość powierzchowna, gdyż pokazuje dany kraj z jak najbardziej atrakcyjnej perspektywy.
- Jeszcze większe wrażanie niż himalajskie szczyty wywarły na mnie warunki życia tamtejszych ludzi – mówiła autorka.
Pojechała jako miłośniczka gór, ale wróciła jako aktywistka, z myślą, że któregoś dnia znajdzie się w Nepalu znów, ale w innym charakterze, skoncentrowana na pracy społecznej. I zrobiła to osiem lat później. Kiedy zamieszkała w wymarzonym kraju, poczuła się oszukana wizerunkiem Nepalu z perspektywy literatury podróżniczej. Okazało się, że znała tylko wąski wycinek rzeczywistości. Na miejscu zaczęła badać kraj pod innym kątem. Zaczęła pracę z organizacjami pozarządowymi, działającymi głównie na rzecz kobiet i dzieci - i zdała sobie sprawę z wyzwań, przed jakimi stają codziennie nepalskie kobiety.
- Prawdziwa walka nie toczyła się w tzw. strefie śmierci, na ośmiu tysiącach metrów, ale na nizinach. I nie o sportowy rekord, a o godność i podstawowe prawa człowieka – mówiła Stępczak w Wągrowcu. (...)

WIĘCEJ W ŚRODOWYM WYDANIU GŁOSU NR 17 Z 24 KWIETNIA 2019 R.

Tragiczny wypadek w drugi dzień świąt

Szczegóły

Utworzono: wtorek, 23, kwiecień 2019 21:52

Konrad Szadkowski

Odsłony: 441

Jedna osoba zginęła, a sześć zostało przetransportowanych do szpitali w Wągrowcu i Bydgoszczy w wyniku czołowego zdarzenia dwóch aut osobowych.

Do wypadku doszło w poniedziałek w okolicach godziny 21 w Morakowie, na drodze wojewódzkiej z Wągrowca do Kcyni. Pierwsze informacje, jakie docierały z miejsca zdarzenia, mówiły o tym, że trwa tam akcja reanimacyjna, a droga nr 241 jest zablokowana i policjanci kierują ruch na objazd w stronę Gołańczy.
- W zdarzeniu uczestniczyły samochody marki Mazda CX-5, w której jechała 4-osobowa rodzina i Seat Cordoba, w którym jechało 5 osób - poinformował oficer prasowy Komendy Powiatowej Policji w Wągrowcu, sierż. sztab. Dominik Zieliński. - Sześć osób zostało zabranych do szpitali w Wągrowcu i Bydgoszczy. Wstępnie ustalono, że do zderzenia czołowego pojazdów doszło w chwili, gdy jeden z kierujących wykonywał manewr wyprzedzania.
W obu samochodach podróżowały rodziny, które wracały do domu ze świąt, a na drodze było ograniczenie prędkości do 90 kilometrów na godzinę.
Poza policją na miejscu interweniowała też straż pożarna, która zabezpieczała i oświetlała miejsca zdarzenia, zaś strażacy przy pomocy sprzętu hydraulicznego dostali się do dwóch mężczyzn, którzy byli zakleszczeni w rozbitych wrakach pojazdów.
- Pozostałe osoby biorące udział w zdarzeniu były opatrywane przez strażaków i członków Zespołów Ratownictwa Medycznego – poinformował st. sekc. Piotr Kaczmarek, oficer prasowy Komendy Powiatowej Państwowej Straży Pożarnej w Wągrowcu. - Obecny na miejscu zdarzenia lekarz, mimo podjętej próby resuscytacyjnej, stwierdził zgon jednej z poszkodowanych osób. (...)

WIĘCEJ W ŚRODOWYM WYDANIU GŁOSU NR 17 Z 24 KWIETNIA 2019 R.

Pięć lat wysiłku twórczego

Szczegóły

Utworzono: wtorek, 26, marzec 2019 22:42

Franciszek S.

Odsłony: 440

Od momentu powstania towarzystwa mieszkańcy miasta i gminy nie tylko dowiedzieli się o swojej historii, ale udostępnili informacje i historyczne pamiątki, które zalegały w domowych archiwach.

Towarzystwo Miłośników Miasta Skoki i Ziemi Skockiej obchodzić będzie w tym roku pięcio lecie istnienia. Na jego czele stanęła Iwona Migasiewicz, autorka wielu publikacji historycznych i spiritus movens wielu zdarzeń, które miały miejsce w ostatnim czasie.
Można śmiało stwierdzić, że powołanie TMMSiZS spowodowało połączenie rozproszonych działań dotyczących dokumentowania historii miasta i gminy, niektóre wręcz zostały dopiero zainicjowane, ruszyły też intensywne prace dokumentujące historię ludzi i miejsc związanych z wielokulturowością tego terenu, zrywem niepodległościowym i powstańczym. Ich wysiłek był szczególny w okresie przygotowań do obchodów 650.lecia lokacji miasta Skoki. (...)

WIĘCEJ W ŚRODOWYM WYDANIU GŁOSU NR 13 Z 27 MARCA 2019 R.

Niezwykłe dokumentowanie historii

Szczegóły

Utworzono: wtorek, 19, marzec 2019 23:06

Franciszek S.

Odsłony: 336

Podczas ostatniego weekendu na terenie kilku gmin można było zaobserwować niezwykłą grupę rowerzystów, którzy dokumentowali powstańcze pomniki.

Na grupę natknąłem się w ostatnią niedzielę w Potulicach w gminie Wągrowiec. Pięciu mężczyzn zatrzymało się przy jednym z pomników upamiętniających udział mieszkańców wsi w Powstaniu Wielkopolskim. To właśnie stąd wyruszyli do walki z zaborcą pod Radwankami. Kilku z nich zginęło w tej bitwie. Rowerzyści ubrani byli w jednolite stroje wyróżniające ich spośród innych użytkowników dróg. Na rowerowe siodełka wskoczyli: Mariusz Gąszczak, Szczepan Matela, Krzysztof Rolnik, Norbert Zdziebkowski i Maciej Jankowski. Wszyscy są członkami Stowarzyszenia Kórnickie Bractwo Rowerowe w Kórniku. (...)

WIĘCEJ W ŚRODOWYM WYDANIU GŁOSU NR 12 Z 20 MARCA 2019 R.

Chwalicie Cudze, a Arnold chwali jego

Szczegóły

Utworzono: wtorek, 12, marzec 2019 22:58

Franciszek S.

Odsłony: 441

ARKADIUSZ HERODOWICZ kilka lat temu zamieszkał w Skokach. Światowej sławy siłacz opowiada nam o swojej sportowej drodze i planach. Rozmawia z nim Franciszek Szklennik.

Jakie drogi wiodły do Skoków?
- Hmm... Moja droga do Skoków zaczęła się od spotkania na mojej drodze kobiety mojego życia. Zacząłem wraz z Eweliną często odwiedzać Skoki. W krótkim czasie po naszym spotkaniu urodziła mi śliczną córeczkę. Ja, urodzony poznaniak, mieszkający w dużej aglomeracji, szukałem spokoju i właśnie w Skokach go znalazłem.
Kiedy zaczęła się Pana przygoda sportowa? Czy to było kiedyś dziecięce marzenie?
- Moja droga sportowa trwa od wielu już lat. Pierwsze osiągnięcia w sporcie miałem już w wieku 13 - 14 lat, kiedy to zdobyłem wicemistrza Polski młodzików w boksie oraz wicemistrza makroregionu północno – zachodniego, ale moim marzeniem od zawsze było być człowiekiem dużym i silnym. Niestety, ani tamte czasy, ani sytuacja finansowa na to nie pozwalały.
Dlaczego wybrał Pan ten rodzaj wyczynu, a nie inną popularną dyscyplinę sportu?
- Jak wspomniałem wcześniej, zawsze było to moje marzenie. Kiedy już byłem stabilny finansowo, chciałem uporządkować swoją sytuację rodzinną i wtedy na mojej drodze stanęła Ewelina Springer, rodowita skoczanka i muszę powiedzieć że to właśnie dzięki Ewelinie zacząłem spełniać marzenia. Ona widziała jak mnie to kręci i to ona zaciągnęła mnie na pierwsze zawody u Grzesia Peksy Strongmana. Były to zawody o Puchar Burmistrza Jastrowia. Zająłem wtedy drugie miejsce, wyciskając 230 kg, jeśli mnie pamięć nie zawodzi.
To ile wyrzeczeń wymagają sukcesy, które ma już Pan w życiorysie?
- Tak jak w każdej dyscyplinie sportu i wyczynu konieczna jest rezygnacja z tego, co inni nazywają bogatym życiem towarzyskim i przysłowiowym „brudziem”. Można powiedzieć, że podkradam czas: po pracy szykuję się na trening, który trwa około 2 godzin, po powrocie do domu spędzam krótki, ale intensywny czas z dzieckiem, potem kolacja i spanie. Tak wygląda każdy pracujący dzień tygodnia. Nie mam zbyt wielu chwil dla rodziny, przyjaciół i znajomych. Pozostaje tylko weekend, ale też nie zawsze, ponieważ staram się nadrobić stracony czas dla dziecka. (...)

WIĘCEJ W ŚRODOWYM WYDANIU GŁOSU NR 11 Z 13 MARCA 2019 R.

Ksiądz w spódnicy

Szczegóły

Utworzono: wtorek, 26, luty 2019 23:45

Franciszek S.

Odsłony: 1056

ANNA TWARDOWSKA, kierownik Urzędu Stanu Cywilnego w Mieścisku, opowiada o swoich doświadczeniach i ciekawych zdarzeniach. Rozmawia z nią Franciszek Szklennik.

Gdzie zaczęły się losy obecnej pani kierownik?
- W niewielkiej miejscowości w gminie Ryczywół. Po ukończeniu w 1983 roku liceum ekonomicznego, zaczęłam szukać pracy. Marzyła mi się praca w urzędzie gminy w Ryczywole. Niestety, nie było wakatów. Ówczesny naczelnik gminy powiedział, że może coś się zwolni, ale nie umiał określić terminu. Dlatego pełna młodzieńczego zapału postanowiłam wyruszyć do dużego miasta w poszukiwaniu pracy.
Spełniony sen o wielkim mieście?
- Z miejscowości, w której mieszkałam, autobus pracowniczy dowoził ludzi do pracy w Poznańskim Kombinacie Budowlanym w Poznaniu przy ul. Szarych Szeregów. Postanowiłam tam znaleźć pracę. Otrzymałam ją w dziale księgowości. I tym sposobem znalazłam się w Poznaniu. I właśnie tam poznałam swojego męża Eugeniusza, który po powrocie z wojska (służył 3 lata w  marynarce – takie były czasy) również podjął tu pracę.
I spotkaliście się...
- Spotkaliśmy się przypadkowo. Gdzie? W windzie. Trochę nią wtedy pojeździliśmy, wiesz: góra - dół, góra - dół, zanim umówiliśmy się na randkę. Po roku wzięliśmy ślub. Okazało się, że była to „winda do nieba”.
I powiódł Cię przed ołtarze...
- Ale najpierw przed oblicze kierownika Urzędu Stanu Cywilnego w Ryczywole, a potem przed oblicze kapłana w Połajewie. Niewiele pamiętam z tych uroczystości. Byłam zbyt przejęta i przestraszona. Dlatego dzisiaj, kiedy sama jestem po tamtej stronie, jako kierownik USC doskonale rozumiem państwa młodych i dbam o miłą atmosferę, niejednokrotnie rozładowując napięcie jakimś malutkim żarcikiem czy zagajeniem.
Rodzinka się rozrosła?
- Mamy troje dorosłych dzieci. A teraz spodziewamy się pierwszego wnuka – co za radość...
Czy kiedyś myślałaś, że będziesz „księdzem w spódnicy”?
- Nie ukrywam, że marzyłam o pracy w urzędzie, ale w młodości nigdy nie przypuszczałam, że kiedyś zostanę kierownikiem Urzędu Stanu Cywilnego.
Trafiliście jakoś do Mieściska...
- Po ślubie przyprowadziliśmy się do Mieścisku, ze względu na mieszkanie służbowe, które mąż otrzymał podejmując pracę w PGR w  Popowie Kościelnym. Ja zatrudniłam się w urzędzie miasta i gminy w Kłecku jako księgowa podatkowa, a w 1988 roku przeniosłam się do pracy w urzędzie w Mieścisku w referacie spraw obywatelskich. I to chyba był ten moment. Pracowałam w jednym biurze z kierownikiem USC. (...)

WIĘCEJ W ŚRODOWYM WYDANIU GŁOSU NR 09 Z 27 LUTEGO 2019 R.